Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
I m blue da ba dee da ba la la!
When I was in high school this song was a really big hit...(U have no idea how much I miss school ,especially these summer days ,when I used to jump around from one island to another for three months... )The last few months I m really into blue, and that s really weird ,because I was only into pink...I guess that means sth ,but I m not in the mood to analyse ANYTHING!I m spending my days with my fav pair of pants..I strongly believe that I m seriously addicted to this color.I find it boho-chic and it lifts me up !
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Δ.Γ.
Γιατί κάθε φορά που θα μιλήσω μαζί της θα γίνω κουρέλι, σκουπίδι, ερείπιο... χάλια? Όχι επειδή μου είπε κάτι που με πείραξε... ούτε επειδή έγινε η αιτία να ξεθάψω από το πίσω μέρος του μυαλού μου πράγματα και καταστάσεις... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Λογικά θα πρέπει να το έχετε αισθανθεί κάποια στιγμή στην ζωή σας... είναι αυτό που λέμε «κόμπος στο στομάχι». Είναι η χαρά που την άκουσες μετά από καιρό... είναι η αίσθηση ότι ακόμα σε θυμάται... και η λύπη γιατί κατά βάθος ξέρεις πως δεν θα την έχεις ποτέ ξανά δική σου γιατί πολύ απλά ο έρωτας σου είναι δίχως αντίκρυσμα... Ελπίζεις όμως στη μέρα εκείνη που θα γυρίσει και θα σου ζητήσει να κάνετε μια νέα αρχή... Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι θα είσαι εκεί να την περιμένεις... Πιστεύεις ότι είναι η γυναίκα της ζωής σου... «Ηλίθιε... κολλημένε τύπε... ξεκόλλα από το παρελθόν... πάει τελείωσε... προχώρα μπροστά!». Τα λόγια του φίλου που σε ακούει τόση ώρα να αραδειάζεις μαλακίες... Προσπαθεί να σε κάνει να συνέλθεις... να επανέλθεις στο παρόν... Σε βρίζει... «Μαλάκα! Ένα τηλέφωνο ήταν μόνο... τυπικό, πήρε να δεί απλά τι κάνεις...από ενδιαφέρον». Δεν ξέρω αν έχει δίκιο... Μάλλον για άλλη μια φορά με βολεύει να πιστεύω πως έχει άδικο! «Σε είδα στο όνειρο μου χτές... ήταν άσχημο όνειρο και ανησύχησα. Ήθελα να δώ ότι είσαι καλά...», ο λόγος που με κάλεσε. «Καλά είμαι... εδώ, τα ίδια..., εσύ τι νέα? Πως περνάς?» συνεχίζω, προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο..., να κρύψω την αμηχανία μου..., την λαχτάρα μου που την ακούω μετά από τόσο καιρό... Κάνω ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις... πρεπεί να βρω πράγματα να συζητήσω... πιάνομαι από κάθε λέξη της και φτιάχνω θέματα, ερωτήσεις έτοιμες για απάντηση... δεν πρέπει να κλείσει το τηλέφωνο... το μόνο που θέλω είναι να μείνει λίγο ακόμα στην γράμμη... Μετά από λίγα λεπτά... αυτό ήταν... λύγιζω, σπάω, καταρρέω... «Μου έχεις λείψει πολύ...» της λέω και ακολουθεί μια σιωπή δευτερολέπτων στο ακουστικό... Μόλις της επιβεβαίωσα αυτό που ήδη ήξερε, ότι δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα... Το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσες μας... «Και μένα...» απαντάει κοφτά... Το εννοεί άραγε...? Το πιστεύει...? Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ αυτό τώρα... «Θέλω να σε δω...» της λέω και τα χτυπήματα στον ήδη ισοπεδωμένο εγωισμό μου συνεχίζονται... «Και γω... να κανονίσουμε κάποια στιγμή» απαντάει... καταλαβαίνοντας ότι κάθε λεπτό που περνά και δεν κλείνει το τηλέφωνο θα έρχεται σε ολοένα και πιο δύσκολη θέση... «Πρέπει να κλείσω... με περιμένουν για φαγητό...» μου λέει... «Σ’αγαπώ...» της λέω για να πάρω την απάντηση «Και γώ σ’αγαπώ αλλά μάλλον με διαφορετικό τρόπο...». Αύτο ήταν... το τηλέφωνο έκλεισε, η «πληγή» όμως άνοιξε πάλι και τρέχει... Από μικρά μας λένε να μην πειράζουμε τις πληγές μέχρι να επουλωθούν... Εκεί εγώ, να κάνω πάντα το αντίθετο! Θα τρέξει στην αρχή λίγο αίμα... θα ξεράθει και θα κλείσει μόνη της...
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011
Akis Stam No I don t remember!
SOLD
Ακομμάτιστη, αυθόρμητη, νεανική διαμαρτυρία… Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, περίπου πριν από δύο Κυριακές βρήκα το κίνητρο που έψαχνα χρόνια τώρα για να δηλώσω με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συνηθίζω, την αντίθεσή μου και τη βαθιά μου λύπη για το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στη χώρα μας. Αφού στήσαμε ένα δυνατό team με υψηλό rate καφρίλας (σε περίπτωση που έβγαινε μούφα το σκηνικό κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μέχρι να πάω στο γήπεδο) κατηφορίσαμε πλατεία. Έχοντας παρκάρει στο Κολωνάκι, το πήραμε ποδαράτο και βγήκαμε Αμαλίας. Καλή φάση λέω από μέσα μου, μιας και είχε αρκετό κόσμο κάθε ηλικίας και οι φάτσες ήταν κατά κύριο λόγο σχετικά ανεκτές και αρχίσαμε να μπερδευόμαστε με το πλήθος.
Κλασικά στο 10λεπτο άρχισα να μην την παλεύω με αυτά που έβλεπα και άκουγα. Γιατί φυσικά με ενοχλεί πάρα πολύ η εικόνα του 40άρη που μουτζώνει και βρίζει έχοντας δίπλα το 5χρονο παιδάκι του. Και φυσικά έκανα το λάθος να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου στην παρέα για το πόσο GTP είναι το σκηνικό. Τι το ήθελα; «Αφού μας κλέβουν, να μην τους βρίσουμε;» ήταν η πληρωμένη απάντηση ενός μογγόλου που καθόταν, ναι, καθόταν, στο δρόμο και έστριβε το δίφυλλο μπάφο του. Πραγματικά το επιχείρημά του για το δέον του βρισίματος ήταν αποστομωτικό. Κατάλαβα πλήρως ότι η βλακεία γύρω μου είναι διάχυτη σε υψηλό συγκεντρωτικό βαθμό. Πρώτον, γιατί μου μιλάς ρε λεμέ και σκας σαν την κλανιά εκεί που δεν την περιμένει κανείς; Σε ξέρω; Δεύτερον, σήκω από το δρόμο ρε βρωμιάρη. Ο δρόμος είναι φτιαγμένος για να περπατάμε, για να περνούν τα αυτοκίνητα και για να πετάμε σκουπίδια. Τρίτον πήγαινε σπίτι σου αν θέλεις να φτιαχτείς με χόρτο και κράτα την μαλακία που θέλεις να πετάξεις στον κάθε άγνωστο για τον τριτοκοσμικό εαυτό σου. Επειδή βαριόμουν να του πω όλα αυτά αρκέστηκα σε ένα απλό «άντε ρε γ@μήσου» που τα συνδυάζει όλα.
Με φανερά διαταραγμένο το Τσι μου, προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα για να δούμε τι άλλο παίζει. Κι εκεί άρχιζαν τα πραγματικά ωραία. Ξυλοπόδαροι, alternatiβάδες να βαράνε ντενεκέδες, 60άρηδες που και καλά νομίζουν ότι το Πολυτεχνείο επαναλαμβάνεται, άπλυτοι με τζίβες στο μαλλί να το παίζουν προβληματισμένοι, «ευρηματικά» πλακάτ, σημαίες της Γαλλίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, της Κούβας και μαντέψτε… ΝΑΙ!!!! Της Ισπανίας!!!! Έχοντας χτυπήσει κόκκινο απευθύνομαι σε έναν από τους δικούς μου λέγοντάς του, εκτός των άλλων, ότι μας έχουν ζαλίσει τον πού%#$^τσο με τους μαλάκες τους Ισπανούς και τι δουλειά έχουν οι σημαίες άλλων χωρών εδώ, και αν είναι έτσι θα σκάσω με σημαία του Παναθηναϊκού γιατί ο καθένας στην τελική ανάλυση κάνει το κομμάτι του και διάφορα άλλα τέτοια χαβαλετζήδικα. «Ρε φίλε ξέρεις τι έχει περάσει η Αργεντινή και τι θα περάσει η Ισπανία μαζί με μας;» ακούω από πίσω μου μία φωνή. «To μέλλον είναι ο διεθνισμός», ακούγεται μια άλλη τσουτσού παραδίπλα. Πρώτον ξέρω πολύ καλά τι έχει περάσει η Αργεντινή και τι ενδέχεται να περάσει η Ισπανία, αλλά τι σχέση έχει αυτό ρε καραγκιόζη που τολμάς να μου μιλήσεις, με τη δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, το ΔΝΤ, το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και τη διανοητική καθυστέρηση που έχει πλήξει το 99,9% του πληθυσμού; Γελοίε. Δεύτερον I don’t give a single fuck για την Αργεντινή. Δεν είδα κανέναν Αργεντινό να βγαίνει με ελληνικές σημαίες στους δρόμους. Τρίτον δεν γουστάρω καθόλου τους Ισπανούς όπως εσύ αντίστοιχα μάλλον δεν γουστάρεις τα States «ανεξάρτητε» ψευτοεπαναστάτη αντικαπιταλιστή με το Starbucks στο χέρι και το Nike παπουτσάκι. Πού είναι ο διεθνισμός σου τώρα; Και πού ακριβώς ήταν όταν έδωσες 180 ευρώ για να ενισχύσεις τον τζίρο μιας εταιρείας τις οποίας τα εργοστάσια στο Βιετνάμ και στην Ινδονησία «απασχολούν» 4χρονα παιδάκια γύρω στις 17 ώρες την ημέρα με αντίτιμο 20 ευρώ τον μήνα; Εκτός κι αν το millennium ήταν βουλγάρικο οπότε ενισχύεις την παραοικονομία, οπότε κλέβεις το κράτος αγανακτισμένε ποζερά παπαρολόγε, οπότε κοιτάξου στον καθρέφτη και αυτοκτόνησε με ένεση Coca Cola straight through your fuckin’ heart. Τέταρτον δεν είναι συγκέντρωση συμπαράστασης για τους λαούς που περνούν ή έχουν περάσει δύσκολα, είναι συγκέντρωση διαμαρτυρίας σε μια ελληνική πλατεία για το επίσημο τέλος μιας χώρας, που αν δεν στο έχουν πει τυχαίνει να είναι η Ελλάδα. Πέμπτον τι σημαίνει διεθνισμός ρε άχρηστε; Αν καταφέρεις να μου το εξηγήσεις χωρίς να σου φέρω επιτόπιο δομημένο αντίλογο θα σου δώσω 1000 ευρώ να πας να κάνεις κανένα spa, γιατί το μπάνιο δεν θα σου κάνει και τίποτα. Που μου το παίζεις και πολίτης του κόσμου. Αν νοιώθεις έτσι πήγαινε και βγάλε laissez passer από τα Ηνωμένα Έθνη. Loser!
Πριν καν προλάβω να εκτοξεύσω τις ροχάλες που τους άξιζαν και που μάζευα ευλαβικά τόση ώρα, συνειδητοποιώ το συνθηματάκι που φώναζαν τα πρόβατα, σόρρυ, ο κόσμος. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» και μένω παγωτό. Να γιατί δεν θα πάμε ποτέ μπροστά. Γιατί μέχρι και αυτοί που τα έζησαν τα έχουν ξεχάσει. Μάθετε λοιπόν ότι η χούντα όντως δεν έπεσε το ’73. Έπεσε το ’74. Μιλάμε φυσικά για την χούντα των συνταγματαρχών. Γιατί η χούντα των αμόρφωτων, των ανιστόρητων, των πανηγυρτζήδων και των νεόπλουτων καλά κρατεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας κάνει τη χάρη. Όταν θέλεις με το στανιό να αναβιώσεις σκηνικά τα οποία δεν ξέρεις καν πότε έγιναν ή τι ακριβώς έγινε εκεί, δεν έχεις καμία δουλειά σε καμία συγκέντρωση, σε καμία διαμαρτυρία. Απλά κατέβηκες κάτω για να νοσταλγήσεις τις εποχές που άκουγες Θεοδωράκη στο σαλόνι σου και νόμιζες ότι έκανες αγώνα για την ελευθερία.
Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι όλο αυτό το σκηνικό είναι fake, πως εύκολα ξεπερνάει σε γραφικότητα τους περιστερώνες της Τήνου και πως βρωμάει πάρα πολύ τελικά. Είμαστε σοβαροί; Αντίσκηνα στα παρτέρια του Συντάγματος; Πάτε καλά ρε; Τι θέλετε να δείξετε; Πάω στα δέντρα να δώ τι γράφουν στα χαρτόνια που έχουν μοστράρει. «Χρειαζόμαστε 25 τετραγωνικά λινάτσα, 6 μέτρα καλώδια, 5 μπαλαντέζες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ανεμιστήρες και οικονομική ενίσχυση για φαγητό». Τα συμπεράσματα δικά σας. Οι αγωνιστές του Συντάγματος, οι όψιμοι στυλοβάτες και προασπιστές της δημοκρατίας, οι αγανακτισμένοι θέλουν λεφτά για σουβλάκια. Ε βέβαια, αφού δεν δουλεύει κανείς από αυτούς. Αλλά για το γεγονός ότι είναι άνεργοι, ή μάλλον χλιδάνεργοι, φταίει η κοινωνία και όχι αυτοί που αντί να ψάξουν για καμιά δουλειά κοιμούνται εκεί που χέζουν τα αδέσποτα των McDonald’s. Τι άλλο θέλουν; Δικαίωση. Να δικαιωθούν σε τί; Κι εδώ έρχεται το ζουμί της υπόθεσης.
Σχηματίζουν λέει επιτροπές, οι οποίες μετά από ανοιχτό διάλογο θα καταλήξουν σε συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις για τη σωτηρία και ακολούθως για την ευημερία της χώρας. Άντε και σχηματίζονται οι επιτροπές. Ποιοι θα τις απαρτίσουν και με ποια κριτήρια; Ποιος θα αποφασίσει ποιος θα μπει στην εκάστοτε επιτροπή και ποιού τα συμφέροντα θα εξυπηρετεί; Κι αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιου άλλου τότε ποιος είναι ο βαθμός της ανιδιοτέλειάς του;
Πλέον ο κάθε αριστεριστής ονειρεύεται καρέκλες και γραφεία και καλά κάνει. Εδώ σχεδόν 40 χρόνια τώρα οι άλλοι εξαργυρώνουν τις εντολές που έπαιρναν από τα τσιράκια της CIA στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου με εκατομμύρια, με χλιδή και πάνω απ’ όλα με εξουσία. Ο χίππης που έχει μετατρέψει το Σύνταγμα σε Woodstock και ζητάει οινόπνευμα για να ξεπλύνει την κοράτσα από τα πόδια του δεν έχει δικαίωμα να ονειρεύεται κοστούμια και δεξιώσεις, σε αντικομφορμιστική πάντα αναλογία; Και ο Στάλιν, και ο Κάστρο, και ο Τσαουσέσκου αλλά και οι δικοί μας, επαναστάτες ξεκίνησαν, αλλά τα λεφτά είναι πάρα, μα πάρα πολλά...
Το αστείο είναι πως νομίζουμε ότι ζούμε σε «δημοκρατία». Εκλογές θέλει τώρα όλος ο κόσμος μετά το άκυρο του Τζέφρυ στον πρώην συγκάτοικό του στο Χάρβαρντ!!! Τον πήρε τηλέφωνο ο Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής της Στοάς του και του έβαλε χέρι. Τι λες ρε ΓΑΠ; Τώρα που μετά την παιδεία και την οικονομία πάει να νομιμοποιηθεί και να εδραιωθεί με ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΕΞΟΝΤΟΤΙΚΑ ΜΕΣΑ στα χέρια των εβραιομασονικών πολυεθνικών η εκτελεστική, δικαστική και νομοθετική εξουσία της Ελλάδας; Φυσικά δεν μιλάμε ούτε για το χρυσό, ούτε για το άζωτο, ούτε για το ουράνιο, ούτε για το πετρέλαιο, ούτε για το αέριο, που αν δεν μας κυβερνούσαν ΠΡΟΔΟΤΕΣ και μή Έλληνες στην καταγωγή, τη συνείδηση και το πνεύμα, θα εκμετελλευόμασταν και θα είμασταν τώρα Μονακό. Και πάλι το γνωστό σενάριο. Θα ψηφιστεί η ΝΔ, να ικανοποιηθεί το 20ετές απωθημένο για εξουσία του Σαμαρά όταν πρίν από 1,5 χρόνο τα ίδια ζώα που θα την ξαναβγάλουν την λοιδορούσαν ως την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση ever. Το μόνο που σας νοιάζει είναι ποιος καταστρέφει τη χώρα με τακτ. Όχι το ότι η χώρα καταστρέφεται! Ρίχνεις την ψήφο σου και νομίζεις ότι έχεις δύναμη, ότι λαμβάνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου και για το κοινωνικό σύνολο. ΛΑΘΟΣ. Γίνεσαι απλά συνένοχος στα εγκλήματά τους. Μάλλον, όχι. Τους δίνεις την εντολή να εγκληματήσουν, άρα είσαι ο ηθικός αυτουργός. Αν δώσεις τα κλειδιά του σπιτιού σου σε έναν κλέφτη καλύτερα να αποδώσεις ευθύνες στον εαυτό σου. Εσύ θα φταίς και όχι εκείνος! Άρα οι μοναδικοί που μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε είμαστε εμείς που αρνούμασταν τόσα χρόνια να στηρίζουμε την και καλά «δημοκρατία» σας και τη διακυβέρνηση της χώρας από μασόνους και προδότες.
Κάτι ακόμα. Το θέμα σας, όσον αφορά την οικονομία, δεν πρέπει να είναι αρχικά ούτε η ανάπτυξη, ούτε το μηδενικό στο τέλος του μισθού σας. Πρέπει να είναι η αγορά. Η αγορά δημιουργεί ανάπτυξη και πλούτο µέσω των φθηνών συναλλαγών. Οι συναλλαγές ακολούθως αυξάνουν το πλεόνασμα του παραγωγού και του καταναλωτή, του πωλητή και του αγοραστή. Αυτό το πλεόνασμα αυξάνει τον συνολικό πλούτο της κοινωνίας. Ακολούθως το κράτος μπορεί, µέσω της αναδιανεμητικής πολιτικής του, να μοιράσει μέρος αυτού του πλούτου, ο οποίος όμως θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί. Βλέπεται να γίνεται κάτι απ’ όλα αυτά, όταν χώρια από το ετήσιο φορολογικό οβολό που αποθέτουμε, καλούμαστε να πληρώνουμε και φόρο κατανάλωσης ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης; Τα μοναδικό little tiny thing που καταστρέφει την ελληνική οικονομία είναι o (ενιαίος σε λίγο) ΦΠΑ. Και έρχεστε όλοι εσείς εκ των υστέρων να μας πείτε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Πωπω… Συγχαρητήρια!!! Ξαφνικά ανακαλύψατε την Αμερική και την πενικιλίνη μαζί…
Εδώ και χρόνια φωνάζω… Πρέπει να αλλάξουν τα πάντα. Ας αρχίσουμε από το βασικότερο όλων. Δεν είναι δυνατόν η ψήφος του κάθε ανθρώπου να έχει την ίδια αξία με την ψήφο του κάθε ανθρωποειδούς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ. Ούτε σε γονιδιακό, ούτε σε νοητικό, ούτε σε μορφωτικό, ούτε σε πολιτιστικό επίπεδο. Εξ άλλου στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, που όλοι εσείς στηρίζετε με την ψήφο σας και την άκρατη καταναλωτική σας συμπεριφορά, ίσοι είναι αυτοί που έχουν ίση αγοραστική δύναμη ή ίση εμπορική αξία. Οπότε η ισότητά σας εκ των πραγμάτων καταρρίπτεται. Και μην μου πείτε την παπαριά για την ισότητα όλων απέναντι στους νόμους και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μόνο που το έγραψα γέλασα! Μάθετε και κάτι ακόμα… Ζούμε το τέλος του τέλους του καπιταλισμού και στην αρχή της Παγκόσμιας Νέας Τάξης. Fuckin’ shocking????
Επειδή πρέπει να κρατήσω και κάτι για το βιβλίο μου δεν θα πω περισσότερα σε σχέση με το θέμα. Μόνο που θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ τις δικές μου προτάσεις. Στην τελική ανάλυση «δημοκρατία» έχουμε. Πάρτε τα λοιπόν in your face!!!
• ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ
Δημιουργία διεπιστημονικής επιτροπής “Αξιολόγησης του Πολίτη”. Τι εννοώ… Οι κάτοικοι της χώρας άνω των 22 ετών θα πρέπει να περάσουν μία σειρά από τεστ των οποίων το συνολικό αποτέλεσμα θα υπολογίζεται από ειδικό αλγόριθμο. Ψυχομετρία, Ιστορία, Ελληνικά, Φιλοσοφία, Ικανότητα στον γραπτό και προφορικό λόγο, Τεστ νοημοσύνης, Έκθεση ιδεών, Έκθεση πολιτικών φρονημάτων, Αισθητική, είναι μερικές μόνο από τις κατηγορίες στις οποίες θα κληθείτε να αξιολογηθείτε. Όσοι περάσουν τη βάση και αναλόγως με τη βαθμολογία τους, θα σας πω αργότερα. Για όσους αποτύχουν, έχει ο θεός. Μακρόνησος, Γυάρος, Σπιναλόγκα, καταναγκαστική εργασία, ή ιατρικά πειράματα είναι μερικές από τις προτάσεις μου. Κανείς δεν πάει χαμένος.
• ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Μετά την κάθαρση από τα βδελύγματα της κοινωνίας, η πνευματική ελίτ αυτού του τόπου, όπως αυτή θα προκύψει μετά την αντικειμενική αξιολόγηση, θα κληθεί να αναλάβει τους ρόλους της. Συνοπτικά, οι πρώτοι των πρώτων θα κληθούν να κυβερνήσουν και οι υπόλοιποι αναλόγως με τις ικανότητές τους θα προσφέρουν στην προαγωγή της κοινωνίας, της δικαιοσύνης, της παραγωγής, της παιδείας, της οικονομίας και του πολιτισμού.
• ΒΗΜΑ ΤΡΙΤΟΝ
Μετονομασία της επίσημης ονομασίας της χώρας από Ελληνική Δημοκρατία σε Πολιτεία των Ελλήνων. Κατάλυση του πολιτεύματος και άμεση μετάβαση της εξουσίας στην ανώτερη τάξη. Όποιος αλλοδαπός θα επιθυμεί να γίνει κοινωνός της Πολιτείας των Ελλήνων θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι μπορεί να ενστερνιστεί την ελληνική φιλοσοφία και σκέψη, και εν συνεχεία θα έχει την ευκαιρία να αξιολογηθεί και εκείνος, μετά των προαναφερθέντων διαδικασιών.
• ΒΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
Πόθεν έσχες όλων των κατοίκων της χώρας, προσαγωγή ΌΛΩΝ των εν ζωή βουλευτών των τελευταίων 37 ετών σε εξεταστικές επιτροπές, δήμευση των περιουσιών όσων καταχράστηκαν έστω και μία δραχμή, καταδίκη τους για εσχάτη προδοσία και εκτέλεσή τους σύμφωνα με τον νόμο περί θανατικής ποινής (33 Ν 2172/1993, ΣΠΚ). Εσείς, κύριε Μινέικο, δεν διατείνεστε ότι είμαστε σε πόλεμο;
• ΒΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ
Να μαζέψουμε όλες τις Ισπανικές σημαίες, να τις βάλουμε στον κώλο όλων αυτών που κάποτε τις κρατούσαν και ακολούθως να φωνάξουμε δυνατά «1,2,3, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ». Όποιος έχει τζίβα στο μαλλί ή έχει βγάλει δεύτερη πατούσα απ’ τη μάκα θα υπόκειται σε φριχτά βασανιστήρια, όπως κούρεμα, ξύρισμα, αφρόλουτρο, λούσιμο, απολέπιση κλπ.
Και γαμώ τις προτάσεις!!!
Όσο εξυπηρετείτε τον φασισμό των «αναγκών» σας, τόσο θα αγανακτείτε, θα κατεβαίνετε στις πλατείες και θα ζητάτε την αλλαγή. Απροσδιόριστη αλλαγή, χωρίς να ξέρουμε αν θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Δεν θα πάρω, ευχαριστώ. Έτσι, όλοι εσείς οι και καλά δημοκράτες το μόνο που κάνετε είναι να βγάζετε τον μικρό δικατατορίσκο που έχετε μέσα σας. Όποιος διαφωνεί με τα βρισίδια, τους μπάφους, τα αντίσκηνα, τους ασφαλίτες, τους σιωνιστικούς μηχανισμούς και τον σαφή καιροσκοπισμό πέφτει θύμα της «δημοκρατικής» σας συνείδησης και εξοβελίζεται. Ούτως ή άλλως ποσώς με ενδιαφέρει τι γίνεται σε έναν αγώνα που είναι 4-0 στο ημίχρονο. Έτσι και στην Ελλάδα, το παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια. Όσο κοιτάμε μόνο την οικονομία και όχι την ανύπαρκτη παιδεία, τον έκλυτο βίο, την παρακμή των ηθών και το ανύπαρκτο όραμα αυτής της χώρας, θα είμαστε πάντα έρμαια της κάθε πολυεθνικής που θα μας αγοράζει για ένα κομμάτι ψωμί και θα μας πουλάει για χρυσάφι. Θα βλέπουμε πάντα το κερασάκι στην τούρτα. Αν δεν ελευθερώσει ο καθένας από εμάς πρώτα τον εαυτό του από την άγνοια δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ από αυτούς που μας γλεντάνε καθημερινά. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται άμεσα, άσε που οι τζίφρες έχουν πέσει. Once you go black, you never go back.
Γι αυτό λοιπόν φύγετε όλοι απ’ τις πλατείες, δεν έχει νόημα και ο Jimi Hendrix σίγουρα ΔΕΝ θα εμφανιστεί στο Σύνταγμα να παίξει το “Star Spangled Banner”. Όλο αυτό που γίνεται μου θυμίζει τσόντα των 80’s με τίτλο “Γ@μήσια χωρίς αντίκρυσμα”. Πάρτε το χαμπάρι. Επανάσταση χωρίς όπλα και χωρίς βία είναι σαν γκόμενα χωρίς αποτρίχωση ή ακόμα χειρότερα σαν βρώμικο χωρίς διπλό λουκάνικο και χωρίς extra μαγιονέζα. Αν έχετε @@ όλοι εσείς στο Σύνταγμα κι αν θέλετε «αλλαγή» υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Give war a chance. Μέχρι τότε θα σας δουλεύουν με και καλά κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας. Για να σας δω μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε για τα δικαιώματά σας θρασύδειλοι stoners… Λάθος μου. Η βία που ασκείτε όλοι εσείς οι ψευτοκουλτουριάρηδες είναι χειρότερη. Φάσκελα, προπηλακισμοί, ερωτήσεις τύπου «τι δουλειά κάνεις, πόσα παίρνεις», πορίσματα τύπου «είναι βολεμένος αυτός» και γενικότερα οτιδήποτε είναι αντίθετο στο πρωταρχικό σας «αίτημα». Την άμεση δημοκρατία. Σιχαμένοι νεοέλληνες! Ο Περικλής θα αυτοακρωτηριαζόταν, θα σοδομιζόταν με το κομμένο μέλος του, θα έκοβε τη γλώσσα του, θα την έτρωγε και θα βούταγε με τα μούτρα απ’ την Ακρόπολη (αφού της είχε βάλει πρώτα φωτιά) αν έβλεπε εσάς να ζητάτε άμεση δημοκρατία! Πάρτε το απόφαση. Η Ελλάδα πουλήθηκε. Έκλεισε το μπουρδελάκι, ρε παιδί μου, πώς το λένε; Απ΄έξω έχει μια ταμπέλα που αφορά όλους μας. Και θα έπρεπε να το πάρουμε πολύ προσωπικά. Και που γράφει το εξής. SOLD.
Ωωωωχ, ποτέ δεν θα ηρεμήσω μου φαίνεται. Νοσταλγώ την εποχή που μεγάλωνα, τότε που όλα ήταν αγνότερα, ευκολότερα, και σίγουρα πιο κιτς. Who fuckin’ cares??? Καλά το καταλάβατε, μεγάλωσα στα ‘90s! Είμαι κι εγώ κλασικό παιδί της Generation X, τότε που όλη η Ελλάδα ευημερούσε με δανεικά, που πέτυχε το MTV στα ξεκινήματά του να βάζει ΚΑΛΗ μουσική, που άκουγε Nirvana, Soundgarden, Pearl Jam πριν γίνει μεταλάς, που έπαιζε φανατικά Game Boy και Sega Saturn, που έβλεπε Santa Barbara μετά το σχολείο (Cruz Castillo ΘΕΟΣ!!!), και “Ταύρος με Τοξότη”, “Τμήμα Ηθών” ή “Οι μεν και οι δεν” το βράδυ, που πρόλαβε τα κίτρινα ρώσικα τρόλεϋ, τους ευχούληδες, τις μπουγελόφατσες τον Michael Jordan, το παιχνίδι στο δρόμο και το πέταμα νερατζιών σε πολυκατοικίες. Fuckin’ GR8!!!! Και μετά το Λύκειο τί;
LOVE ‘90s!!!
• To MTV με τους Offspring, τους Alice in Chains, τους Smashing Pumpkins, τους Green Day ως ανερχόμενους καλλιτέχνες και το Unplugged των Nirvana, το Singled Out της Jenny McCarthy και το Jackass.
• Ελληνικές σειρές όπως Τα 7 κακά της μοίρας μου, Χάι Ροκ, Το σόι μου, Οι Αυθαίρετοι, Καραμπόλα, Απαράδεκτοι, 2 Ξένοι, Οι μεν και οι δεν, Της Ελλάδος τα παιδιά, με άλλες να ξεχωρίζουν για τη διαχρονικότητα και την ποιότητά τους και άλλες για το πόσο, μα πόσο ρετρό και κιτς είναι!
• Τα Ουφάδικα που μπορούσαμε να χαλάσουμε έως και 2000 δραχμές για να λιώσουμε στο Double Dragon, το World Cup ’94, το Legend of Zelda, to NBA Jam, το Bubble Bubble και το Shinobi.
• Ο Κώστας Μυλωνάς
• Το Seven X που κάθε απόγευμα στις 5 είχε το Frankenstein και στις 6 το αυθεντικό Batman! BANG!!!
• Οι ουρές έξω από τα Metropolis όταν έβγαζαν καινούριο δίσκο οι Metallica.
• Ο Πέτρος Λεοτσάκος (ΠεΛε) και το Ερωτοδικείο.
• Τα πρώτα αυθεντικά και ultra hard core reality του Ανδρέα Μικρούτσικου.
• Το Geronimo Groovy και οι «Ώρες κοινής ανησυχίας» στον Atlantis.
• Το Baywatch
• Οι 3μηνες διακοπές μετά το σχολείο
• Η πρώτη χρονιά του «καινούριου συστήματος». Στοιχειωδώς σοβαρό διάβασμα και έγραφες 18άρια για πλάκα παντού.
HATE ‘90s
• Η Ρούλα Κορομηλά
• No fuckin’ Internet
• Τα Levi’s 501
• Οι Milli Vanilli
• Ο Nick Carter
• Το κούρεμα «καπελάκι»
• Ο Brandon Walsh
• Τα κίτρινα μποτάκια Timberland
• Άννα Μαρία Λογοθέτη. Γιατί; “3-2-1”, “Αραχτοί και λάιτ”, “Τζιν και Τσέρυ”. Πιστεύω πως αρκούν.
• Τα εντελώς τραγικά πρωτοχρονιάτικα σόου του ΑΝΤ1 με το Γιώργο Μαρίνο.
• Το New Channel που έγινε Tempo και από ριαλιτοδευτεροκάναλο ο Ευαγγελάτος το έκανε ενημερωτικό. Έλεος.
• Ο Νίκος Μαστοράκης
• Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου πριν γίνει πεζόδρομος, με τους γύφτους να πουλάνε κότες, ΚΟΤΕΣ!!!!!!!!!!!, λίγο πριν τη στροφή για το Ωδείο και του Φιλοπάππου.
• Τα τραγικά πουκάμισα με λαχούρια, κυρίως χρώματος κυπαρισσί και μπορντώ που τότε ήταν πολύ hot.
• Τα speedo και τα πρώιμα σερφάδικα μαγιό σε χρώματα κίτρινο, πράσινο πορτοκαλί μωβ, πάντα, μα ΠΑΝΤΑ φωσφωριζέ.
• Το φουσκωτό μπουφάν με την πάπια στην πλάτη.
ΥΓ: Kάποιοι τυχαίνει να πληρώνονται πάρα πολύ καλά γιατί ίσως και να δουλεύουν πάρα, μα πάρα πολύ. Ας πούμε μπορεί και 21 ώρες την ημέρα, χωρίς να πάρουν ρεπό την επόμενη, ή να φύγουν με το που συμπληρώσουν 8ωρο. Μερικοί είναι απ’ οίκω Πρωτοχρονιές, Κυριακές, αργίες, μερικοί δεν κάνουν διακοπές από επιλογή λόγω φόρτου εργασίας, μερικοί μπορεί με το που πατήσουν σπίτι τους να τύχει να ξαναφύγουν για το γραφείο, μερικοί μπορεί να κλείνουν deals εκατομμυρίων. Αυτό σημαίνει ότι μερικοί είναι υπέρ του δέοντος παραγωγικοί. Άρα μερικοί μπορεί και να αξίζουν τόσα όσα, κι άλλα τόσα! Μην τους βάζουμε όλους το ίδιο καζάνι. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που σκίζονται όλη μέρα για 800 ευρώ (και πολλά λέω) και φυσικά υπάρχουν χιλιάδες νέα παιδιά με φοβερά προσόντα που απλά δεν γίνεται να βρουν δουλειά λόγω των συνθηκών. Δυστυχώς ο διχασμός είναι στην ψυχή του νεοέλληνα. Παλιά σε έκριναν με το τι μουσική ακούς. Αργότερα, με το τι έχεις σπουδάσει. Λίγο πιο μετά, με το αν δουλεύεις. Τώρα, με το πόσα παίρνεις. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ. Mind your own fuckin’ business. Στην τελική ανάλυση, δεν τα τρώμε μαζί.
Αkis Stam
Ακομμάτιστη, αυθόρμητη, νεανική διαμαρτυρία… Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, περίπου πριν από δύο Κυριακές βρήκα το κίνητρο που έψαχνα χρόνια τώρα για να δηλώσω με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συνηθίζω, την αντίθεσή μου και τη βαθιά μου λύπη για το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στη χώρα μας. Αφού στήσαμε ένα δυνατό team με υψηλό rate καφρίλας (σε περίπτωση που έβγαινε μούφα το σκηνικό κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μέχρι να πάω στο γήπεδο) κατηφορίσαμε πλατεία. Έχοντας παρκάρει στο Κολωνάκι, το πήραμε ποδαράτο και βγήκαμε Αμαλίας. Καλή φάση λέω από μέσα μου, μιας και είχε αρκετό κόσμο κάθε ηλικίας και οι φάτσες ήταν κατά κύριο λόγο σχετικά ανεκτές και αρχίσαμε να μπερδευόμαστε με το πλήθος.
Κλασικά στο 10λεπτο άρχισα να μην την παλεύω με αυτά που έβλεπα και άκουγα. Γιατί φυσικά με ενοχλεί πάρα πολύ η εικόνα του 40άρη που μουτζώνει και βρίζει έχοντας δίπλα το 5χρονο παιδάκι του. Και φυσικά έκανα το λάθος να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου στην παρέα για το πόσο GTP είναι το σκηνικό. Τι το ήθελα; «Αφού μας κλέβουν, να μην τους βρίσουμε;» ήταν η πληρωμένη απάντηση ενός μογγόλου που καθόταν, ναι, καθόταν, στο δρόμο και έστριβε το δίφυλλο μπάφο του. Πραγματικά το επιχείρημά του για το δέον του βρισίματος ήταν αποστομωτικό. Κατάλαβα πλήρως ότι η βλακεία γύρω μου είναι διάχυτη σε υψηλό συγκεντρωτικό βαθμό. Πρώτον, γιατί μου μιλάς ρε λεμέ και σκας σαν την κλανιά εκεί που δεν την περιμένει κανείς; Σε ξέρω; Δεύτερον, σήκω από το δρόμο ρε βρωμιάρη. Ο δρόμος είναι φτιαγμένος για να περπατάμε, για να περνούν τα αυτοκίνητα και για να πετάμε σκουπίδια. Τρίτον πήγαινε σπίτι σου αν θέλεις να φτιαχτείς με χόρτο και κράτα την μαλακία που θέλεις να πετάξεις στον κάθε άγνωστο για τον τριτοκοσμικό εαυτό σου. Επειδή βαριόμουν να του πω όλα αυτά αρκέστηκα σε ένα απλό «άντε ρε γ@μήσου» που τα συνδυάζει όλα.
Με φανερά διαταραγμένο το Τσι μου, προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα για να δούμε τι άλλο παίζει. Κι εκεί άρχιζαν τα πραγματικά ωραία. Ξυλοπόδαροι, alternatiβάδες να βαράνε ντενεκέδες, 60άρηδες που και καλά νομίζουν ότι το Πολυτεχνείο επαναλαμβάνεται, άπλυτοι με τζίβες στο μαλλί να το παίζουν προβληματισμένοι, «ευρηματικά» πλακάτ, σημαίες της Γαλλίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, της Κούβας και μαντέψτε… ΝΑΙ!!!! Της Ισπανίας!!!! Έχοντας χτυπήσει κόκκινο απευθύνομαι σε έναν από τους δικούς μου λέγοντάς του, εκτός των άλλων, ότι μας έχουν ζαλίσει τον πού%#$^τσο με τους μαλάκες τους Ισπανούς και τι δουλειά έχουν οι σημαίες άλλων χωρών εδώ, και αν είναι έτσι θα σκάσω με σημαία του Παναθηναϊκού γιατί ο καθένας στην τελική ανάλυση κάνει το κομμάτι του και διάφορα άλλα τέτοια χαβαλετζήδικα. «Ρε φίλε ξέρεις τι έχει περάσει η Αργεντινή και τι θα περάσει η Ισπανία μαζί με μας;» ακούω από πίσω μου μία φωνή. «To μέλλον είναι ο διεθνισμός», ακούγεται μια άλλη τσουτσού παραδίπλα. Πρώτον ξέρω πολύ καλά τι έχει περάσει η Αργεντινή και τι ενδέχεται να περάσει η Ισπανία, αλλά τι σχέση έχει αυτό ρε καραγκιόζη που τολμάς να μου μιλήσεις, με τη δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, το ΔΝΤ, το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και τη διανοητική καθυστέρηση που έχει πλήξει το 99,9% του πληθυσμού; Γελοίε. Δεύτερον I don’t give a single fuck για την Αργεντινή. Δεν είδα κανέναν Αργεντινό να βγαίνει με ελληνικές σημαίες στους δρόμους. Τρίτον δεν γουστάρω καθόλου τους Ισπανούς όπως εσύ αντίστοιχα μάλλον δεν γουστάρεις τα States «ανεξάρτητε» ψευτοεπαναστάτη αντικαπιταλιστή με το Starbucks στο χέρι και το Nike παπουτσάκι. Πού είναι ο διεθνισμός σου τώρα; Και πού ακριβώς ήταν όταν έδωσες 180 ευρώ για να ενισχύσεις τον τζίρο μιας εταιρείας τις οποίας τα εργοστάσια στο Βιετνάμ και στην Ινδονησία «απασχολούν» 4χρονα παιδάκια γύρω στις 17 ώρες την ημέρα με αντίτιμο 20 ευρώ τον μήνα; Εκτός κι αν το millennium ήταν βουλγάρικο οπότε ενισχύεις την παραοικονομία, οπότε κλέβεις το κράτος αγανακτισμένε ποζερά παπαρολόγε, οπότε κοιτάξου στον καθρέφτη και αυτοκτόνησε με ένεση Coca Cola straight through your fuckin’ heart. Τέταρτον δεν είναι συγκέντρωση συμπαράστασης για τους λαούς που περνούν ή έχουν περάσει δύσκολα, είναι συγκέντρωση διαμαρτυρίας σε μια ελληνική πλατεία για το επίσημο τέλος μιας χώρας, που αν δεν στο έχουν πει τυχαίνει να είναι η Ελλάδα. Πέμπτον τι σημαίνει διεθνισμός ρε άχρηστε; Αν καταφέρεις να μου το εξηγήσεις χωρίς να σου φέρω επιτόπιο δομημένο αντίλογο θα σου δώσω 1000 ευρώ να πας να κάνεις κανένα spa, γιατί το μπάνιο δεν θα σου κάνει και τίποτα. Που μου το παίζεις και πολίτης του κόσμου. Αν νοιώθεις έτσι πήγαινε και βγάλε laissez passer από τα Ηνωμένα Έθνη. Loser!
Πριν καν προλάβω να εκτοξεύσω τις ροχάλες που τους άξιζαν και που μάζευα ευλαβικά τόση ώρα, συνειδητοποιώ το συνθηματάκι που φώναζαν τα πρόβατα, σόρρυ, ο κόσμος. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» και μένω παγωτό. Να γιατί δεν θα πάμε ποτέ μπροστά. Γιατί μέχρι και αυτοί που τα έζησαν τα έχουν ξεχάσει. Μάθετε λοιπόν ότι η χούντα όντως δεν έπεσε το ’73. Έπεσε το ’74. Μιλάμε φυσικά για την χούντα των συνταγματαρχών. Γιατί η χούντα των αμόρφωτων, των ανιστόρητων, των πανηγυρτζήδων και των νεόπλουτων καλά κρατεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας κάνει τη χάρη. Όταν θέλεις με το στανιό να αναβιώσεις σκηνικά τα οποία δεν ξέρεις καν πότε έγιναν ή τι ακριβώς έγινε εκεί, δεν έχεις καμία δουλειά σε καμία συγκέντρωση, σε καμία διαμαρτυρία. Απλά κατέβηκες κάτω για να νοσταλγήσεις τις εποχές που άκουγες Θεοδωράκη στο σαλόνι σου και νόμιζες ότι έκανες αγώνα για την ελευθερία.
Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι όλο αυτό το σκηνικό είναι fake, πως εύκολα ξεπερνάει σε γραφικότητα τους περιστερώνες της Τήνου και πως βρωμάει πάρα πολύ τελικά. Είμαστε σοβαροί; Αντίσκηνα στα παρτέρια του Συντάγματος; Πάτε καλά ρε; Τι θέλετε να δείξετε; Πάω στα δέντρα να δώ τι γράφουν στα χαρτόνια που έχουν μοστράρει. «Χρειαζόμαστε 25 τετραγωνικά λινάτσα, 6 μέτρα καλώδια, 5 μπαλαντέζες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ανεμιστήρες και οικονομική ενίσχυση για φαγητό». Τα συμπεράσματα δικά σας. Οι αγωνιστές του Συντάγματος, οι όψιμοι στυλοβάτες και προασπιστές της δημοκρατίας, οι αγανακτισμένοι θέλουν λεφτά για σουβλάκια. Ε βέβαια, αφού δεν δουλεύει κανείς από αυτούς. Αλλά για το γεγονός ότι είναι άνεργοι, ή μάλλον χλιδάνεργοι, φταίει η κοινωνία και όχι αυτοί που αντί να ψάξουν για καμιά δουλειά κοιμούνται εκεί που χέζουν τα αδέσποτα των McDonald’s. Τι άλλο θέλουν; Δικαίωση. Να δικαιωθούν σε τί; Κι εδώ έρχεται το ζουμί της υπόθεσης.
Σχηματίζουν λέει επιτροπές, οι οποίες μετά από ανοιχτό διάλογο θα καταλήξουν σε συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις για τη σωτηρία και ακολούθως για την ευημερία της χώρας. Άντε και σχηματίζονται οι επιτροπές. Ποιοι θα τις απαρτίσουν και με ποια κριτήρια; Ποιος θα αποφασίσει ποιος θα μπει στην εκάστοτε επιτροπή και ποιού τα συμφέροντα θα εξυπηρετεί; Κι αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιου άλλου τότε ποιος είναι ο βαθμός της ανιδιοτέλειάς του;
Πλέον ο κάθε αριστεριστής ονειρεύεται καρέκλες και γραφεία και καλά κάνει. Εδώ σχεδόν 40 χρόνια τώρα οι άλλοι εξαργυρώνουν τις εντολές που έπαιρναν από τα τσιράκια της CIA στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου με εκατομμύρια, με χλιδή και πάνω απ’ όλα με εξουσία. Ο χίππης που έχει μετατρέψει το Σύνταγμα σε Woodstock και ζητάει οινόπνευμα για να ξεπλύνει την κοράτσα από τα πόδια του δεν έχει δικαίωμα να ονειρεύεται κοστούμια και δεξιώσεις, σε αντικομφορμιστική πάντα αναλογία; Και ο Στάλιν, και ο Κάστρο, και ο Τσαουσέσκου αλλά και οι δικοί μας, επαναστάτες ξεκίνησαν, αλλά τα λεφτά είναι πάρα, μα πάρα πολλά...
Το αστείο είναι πως νομίζουμε ότι ζούμε σε «δημοκρατία». Εκλογές θέλει τώρα όλος ο κόσμος μετά το άκυρο του Τζέφρυ στον πρώην συγκάτοικό του στο Χάρβαρντ!!! Τον πήρε τηλέφωνο ο Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής της Στοάς του και του έβαλε χέρι. Τι λες ρε ΓΑΠ; Τώρα που μετά την παιδεία και την οικονομία πάει να νομιμοποιηθεί και να εδραιωθεί με ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΕΞΟΝΤΟΤΙΚΑ ΜΕΣΑ στα χέρια των εβραιομασονικών πολυεθνικών η εκτελεστική, δικαστική και νομοθετική εξουσία της Ελλάδας; Φυσικά δεν μιλάμε ούτε για το χρυσό, ούτε για το άζωτο, ούτε για το ουράνιο, ούτε για το πετρέλαιο, ούτε για το αέριο, που αν δεν μας κυβερνούσαν ΠΡΟΔΟΤΕΣ και μή Έλληνες στην καταγωγή, τη συνείδηση και το πνεύμα, θα εκμετελλευόμασταν και θα είμασταν τώρα Μονακό. Και πάλι το γνωστό σενάριο. Θα ψηφιστεί η ΝΔ, να ικανοποιηθεί το 20ετές απωθημένο για εξουσία του Σαμαρά όταν πρίν από 1,5 χρόνο τα ίδια ζώα που θα την ξαναβγάλουν την λοιδορούσαν ως την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση ever. Το μόνο που σας νοιάζει είναι ποιος καταστρέφει τη χώρα με τακτ. Όχι το ότι η χώρα καταστρέφεται! Ρίχνεις την ψήφο σου και νομίζεις ότι έχεις δύναμη, ότι λαμβάνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου και για το κοινωνικό σύνολο. ΛΑΘΟΣ. Γίνεσαι απλά συνένοχος στα εγκλήματά τους. Μάλλον, όχι. Τους δίνεις την εντολή να εγκληματήσουν, άρα είσαι ο ηθικός αυτουργός. Αν δώσεις τα κλειδιά του σπιτιού σου σε έναν κλέφτη καλύτερα να αποδώσεις ευθύνες στον εαυτό σου. Εσύ θα φταίς και όχι εκείνος! Άρα οι μοναδικοί που μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε είμαστε εμείς που αρνούμασταν τόσα χρόνια να στηρίζουμε την και καλά «δημοκρατία» σας και τη διακυβέρνηση της χώρας από μασόνους και προδότες.
Κάτι ακόμα. Το θέμα σας, όσον αφορά την οικονομία, δεν πρέπει να είναι αρχικά ούτε η ανάπτυξη, ούτε το μηδενικό στο τέλος του μισθού σας. Πρέπει να είναι η αγορά. Η αγορά δημιουργεί ανάπτυξη και πλούτο µέσω των φθηνών συναλλαγών. Οι συναλλαγές ακολούθως αυξάνουν το πλεόνασμα του παραγωγού και του καταναλωτή, του πωλητή και του αγοραστή. Αυτό το πλεόνασμα αυξάνει τον συνολικό πλούτο της κοινωνίας. Ακολούθως το κράτος μπορεί, µέσω της αναδιανεμητικής πολιτικής του, να μοιράσει μέρος αυτού του πλούτου, ο οποίος όμως θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί. Βλέπεται να γίνεται κάτι απ’ όλα αυτά, όταν χώρια από το ετήσιο φορολογικό οβολό που αποθέτουμε, καλούμαστε να πληρώνουμε και φόρο κατανάλωσης ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης; Τα μοναδικό little tiny thing που καταστρέφει την ελληνική οικονομία είναι o (ενιαίος σε λίγο) ΦΠΑ. Και έρχεστε όλοι εσείς εκ των υστέρων να μας πείτε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Πωπω… Συγχαρητήρια!!! Ξαφνικά ανακαλύψατε την Αμερική και την πενικιλίνη μαζί…
Εδώ και χρόνια φωνάζω… Πρέπει να αλλάξουν τα πάντα. Ας αρχίσουμε από το βασικότερο όλων. Δεν είναι δυνατόν η ψήφος του κάθε ανθρώπου να έχει την ίδια αξία με την ψήφο του κάθε ανθρωποειδούς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ. Ούτε σε γονιδιακό, ούτε σε νοητικό, ούτε σε μορφωτικό, ούτε σε πολιτιστικό επίπεδο. Εξ άλλου στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, που όλοι εσείς στηρίζετε με την ψήφο σας και την άκρατη καταναλωτική σας συμπεριφορά, ίσοι είναι αυτοί που έχουν ίση αγοραστική δύναμη ή ίση εμπορική αξία. Οπότε η ισότητά σας εκ των πραγμάτων καταρρίπτεται. Και μην μου πείτε την παπαριά για την ισότητα όλων απέναντι στους νόμους και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μόνο που το έγραψα γέλασα! Μάθετε και κάτι ακόμα… Ζούμε το τέλος του τέλους του καπιταλισμού και στην αρχή της Παγκόσμιας Νέας Τάξης. Fuckin’ shocking????
Επειδή πρέπει να κρατήσω και κάτι για το βιβλίο μου δεν θα πω περισσότερα σε σχέση με το θέμα. Μόνο που θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ τις δικές μου προτάσεις. Στην τελική ανάλυση «δημοκρατία» έχουμε. Πάρτε τα λοιπόν in your face!!!
• ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ
Δημιουργία διεπιστημονικής επιτροπής “Αξιολόγησης του Πολίτη”. Τι εννοώ… Οι κάτοικοι της χώρας άνω των 22 ετών θα πρέπει να περάσουν μία σειρά από τεστ των οποίων το συνολικό αποτέλεσμα θα υπολογίζεται από ειδικό αλγόριθμο. Ψυχομετρία, Ιστορία, Ελληνικά, Φιλοσοφία, Ικανότητα στον γραπτό και προφορικό λόγο, Τεστ νοημοσύνης, Έκθεση ιδεών, Έκθεση πολιτικών φρονημάτων, Αισθητική, είναι μερικές μόνο από τις κατηγορίες στις οποίες θα κληθείτε να αξιολογηθείτε. Όσοι περάσουν τη βάση και αναλόγως με τη βαθμολογία τους, θα σας πω αργότερα. Για όσους αποτύχουν, έχει ο θεός. Μακρόνησος, Γυάρος, Σπιναλόγκα, καταναγκαστική εργασία, ή ιατρικά πειράματα είναι μερικές από τις προτάσεις μου. Κανείς δεν πάει χαμένος.
• ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Μετά την κάθαρση από τα βδελύγματα της κοινωνίας, η πνευματική ελίτ αυτού του τόπου, όπως αυτή θα προκύψει μετά την αντικειμενική αξιολόγηση, θα κληθεί να αναλάβει τους ρόλους της. Συνοπτικά, οι πρώτοι των πρώτων θα κληθούν να κυβερνήσουν και οι υπόλοιποι αναλόγως με τις ικανότητές τους θα προσφέρουν στην προαγωγή της κοινωνίας, της δικαιοσύνης, της παραγωγής, της παιδείας, της οικονομίας και του πολιτισμού.
• ΒΗΜΑ ΤΡΙΤΟΝ
Μετονομασία της επίσημης ονομασίας της χώρας από Ελληνική Δημοκρατία σε Πολιτεία των Ελλήνων. Κατάλυση του πολιτεύματος και άμεση μετάβαση της εξουσίας στην ανώτερη τάξη. Όποιος αλλοδαπός θα επιθυμεί να γίνει κοινωνός της Πολιτείας των Ελλήνων θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι μπορεί να ενστερνιστεί την ελληνική φιλοσοφία και σκέψη, και εν συνεχεία θα έχει την ευκαιρία να αξιολογηθεί και εκείνος, μετά των προαναφερθέντων διαδικασιών.
• ΒΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
Πόθεν έσχες όλων των κατοίκων της χώρας, προσαγωγή ΌΛΩΝ των εν ζωή βουλευτών των τελευταίων 37 ετών σε εξεταστικές επιτροπές, δήμευση των περιουσιών όσων καταχράστηκαν έστω και μία δραχμή, καταδίκη τους για εσχάτη προδοσία και εκτέλεσή τους σύμφωνα με τον νόμο περί θανατικής ποινής (33 Ν 2172/1993, ΣΠΚ). Εσείς, κύριε Μινέικο, δεν διατείνεστε ότι είμαστε σε πόλεμο;
• ΒΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ
Να μαζέψουμε όλες τις Ισπανικές σημαίες, να τις βάλουμε στον κώλο όλων αυτών που κάποτε τις κρατούσαν και ακολούθως να φωνάξουμε δυνατά «1,2,3, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ». Όποιος έχει τζίβα στο μαλλί ή έχει βγάλει δεύτερη πατούσα απ’ τη μάκα θα υπόκειται σε φριχτά βασανιστήρια, όπως κούρεμα, ξύρισμα, αφρόλουτρο, λούσιμο, απολέπιση κλπ.
Και γαμώ τις προτάσεις!!!
Όσο εξυπηρετείτε τον φασισμό των «αναγκών» σας, τόσο θα αγανακτείτε, θα κατεβαίνετε στις πλατείες και θα ζητάτε την αλλαγή. Απροσδιόριστη αλλαγή, χωρίς να ξέρουμε αν θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Δεν θα πάρω, ευχαριστώ. Έτσι, όλοι εσείς οι και καλά δημοκράτες το μόνο που κάνετε είναι να βγάζετε τον μικρό δικατατορίσκο που έχετε μέσα σας. Όποιος διαφωνεί με τα βρισίδια, τους μπάφους, τα αντίσκηνα, τους ασφαλίτες, τους σιωνιστικούς μηχανισμούς και τον σαφή καιροσκοπισμό πέφτει θύμα της «δημοκρατικής» σας συνείδησης και εξοβελίζεται. Ούτως ή άλλως ποσώς με ενδιαφέρει τι γίνεται σε έναν αγώνα που είναι 4-0 στο ημίχρονο. Έτσι και στην Ελλάδα, το παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια. Όσο κοιτάμε μόνο την οικονομία και όχι την ανύπαρκτη παιδεία, τον έκλυτο βίο, την παρακμή των ηθών και το ανύπαρκτο όραμα αυτής της χώρας, θα είμαστε πάντα έρμαια της κάθε πολυεθνικής που θα μας αγοράζει για ένα κομμάτι ψωμί και θα μας πουλάει για χρυσάφι. Θα βλέπουμε πάντα το κερασάκι στην τούρτα. Αν δεν ελευθερώσει ο καθένας από εμάς πρώτα τον εαυτό του από την άγνοια δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ από αυτούς που μας γλεντάνε καθημερινά. Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται άμεσα, άσε που οι τζίφρες έχουν πέσει. Once you go black, you never go back.
Γι αυτό λοιπόν φύγετε όλοι απ’ τις πλατείες, δεν έχει νόημα και ο Jimi Hendrix σίγουρα ΔΕΝ θα εμφανιστεί στο Σύνταγμα να παίξει το “Star Spangled Banner”. Όλο αυτό που γίνεται μου θυμίζει τσόντα των 80’s με τίτλο “Γ@μήσια χωρίς αντίκρυσμα”. Πάρτε το χαμπάρι. Επανάσταση χωρίς όπλα και χωρίς βία είναι σαν γκόμενα χωρίς αποτρίχωση ή ακόμα χειρότερα σαν βρώμικο χωρίς διπλό λουκάνικο και χωρίς extra μαγιονέζα. Αν έχετε @@ όλοι εσείς στο Σύνταγμα κι αν θέλετε «αλλαγή» υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Give war a chance. Μέχρι τότε θα σας δουλεύουν με και καλά κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας. Για να σας δω μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε για τα δικαιώματά σας θρασύδειλοι stoners… Λάθος μου. Η βία που ασκείτε όλοι εσείς οι ψευτοκουλτουριάρηδες είναι χειρότερη. Φάσκελα, προπηλακισμοί, ερωτήσεις τύπου «τι δουλειά κάνεις, πόσα παίρνεις», πορίσματα τύπου «είναι βολεμένος αυτός» και γενικότερα οτιδήποτε είναι αντίθετο στο πρωταρχικό σας «αίτημα». Την άμεση δημοκρατία. Σιχαμένοι νεοέλληνες! Ο Περικλής θα αυτοακρωτηριαζόταν, θα σοδομιζόταν με το κομμένο μέλος του, θα έκοβε τη γλώσσα του, θα την έτρωγε και θα βούταγε με τα μούτρα απ’ την Ακρόπολη (αφού της είχε βάλει πρώτα φωτιά) αν έβλεπε εσάς να ζητάτε άμεση δημοκρατία! Πάρτε το απόφαση. Η Ελλάδα πουλήθηκε. Έκλεισε το μπουρδελάκι, ρε παιδί μου, πώς το λένε; Απ΄έξω έχει μια ταμπέλα που αφορά όλους μας. Και θα έπρεπε να το πάρουμε πολύ προσωπικά. Και που γράφει το εξής. SOLD.
Ωωωωχ, ποτέ δεν θα ηρεμήσω μου φαίνεται. Νοσταλγώ την εποχή που μεγάλωνα, τότε που όλα ήταν αγνότερα, ευκολότερα, και σίγουρα πιο κιτς. Who fuckin’ cares??? Καλά το καταλάβατε, μεγάλωσα στα ‘90s! Είμαι κι εγώ κλασικό παιδί της Generation X, τότε που όλη η Ελλάδα ευημερούσε με δανεικά, που πέτυχε το MTV στα ξεκινήματά του να βάζει ΚΑΛΗ μουσική, που άκουγε Nirvana, Soundgarden, Pearl Jam πριν γίνει μεταλάς, που έπαιζε φανατικά Game Boy και Sega Saturn, που έβλεπε Santa Barbara μετά το σχολείο (Cruz Castillo ΘΕΟΣ!!!), και “Ταύρος με Τοξότη”, “Τμήμα Ηθών” ή “Οι μεν και οι δεν” το βράδυ, που πρόλαβε τα κίτρινα ρώσικα τρόλεϋ, τους ευχούληδες, τις μπουγελόφατσες τον Michael Jordan, το παιχνίδι στο δρόμο και το πέταμα νερατζιών σε πολυκατοικίες. Fuckin’ GR8!!!! Και μετά το Λύκειο τί;
LOVE ‘90s!!!
• To MTV με τους Offspring, τους Alice in Chains, τους Smashing Pumpkins, τους Green Day ως ανερχόμενους καλλιτέχνες και το Unplugged των Nirvana, το Singled Out της Jenny McCarthy και το Jackass.
• Ελληνικές σειρές όπως Τα 7 κακά της μοίρας μου, Χάι Ροκ, Το σόι μου, Οι Αυθαίρετοι, Καραμπόλα, Απαράδεκτοι, 2 Ξένοι, Οι μεν και οι δεν, Της Ελλάδος τα παιδιά, με άλλες να ξεχωρίζουν για τη διαχρονικότητα και την ποιότητά τους και άλλες για το πόσο, μα πόσο ρετρό και κιτς είναι!
• Τα Ουφάδικα που μπορούσαμε να χαλάσουμε έως και 2000 δραχμές για να λιώσουμε στο Double Dragon, το World Cup ’94, το Legend of Zelda, to NBA Jam, το Bubble Bubble και το Shinobi.
• Ο Κώστας Μυλωνάς
• Το Seven X που κάθε απόγευμα στις 5 είχε το Frankenstein και στις 6 το αυθεντικό Batman! BANG!!!
• Οι ουρές έξω από τα Metropolis όταν έβγαζαν καινούριο δίσκο οι Metallica.
• Ο Πέτρος Λεοτσάκος (ΠεΛε) και το Ερωτοδικείο.
• Τα πρώτα αυθεντικά και ultra hard core reality του Ανδρέα Μικρούτσικου.
• Το Geronimo Groovy και οι «Ώρες κοινής ανησυχίας» στον Atlantis.
• Το Baywatch
• Οι 3μηνες διακοπές μετά το σχολείο
• Η πρώτη χρονιά του «καινούριου συστήματος». Στοιχειωδώς σοβαρό διάβασμα και έγραφες 18άρια για πλάκα παντού.
HATE ‘90s
• Η Ρούλα Κορομηλά
• No fuckin’ Internet
• Τα Levi’s 501
• Οι Milli Vanilli
• Ο Nick Carter
• Το κούρεμα «καπελάκι»
• Ο Brandon Walsh
• Τα κίτρινα μποτάκια Timberland
• Άννα Μαρία Λογοθέτη. Γιατί; “3-2-1”, “Αραχτοί και λάιτ”, “Τζιν και Τσέρυ”. Πιστεύω πως αρκούν.
• Τα εντελώς τραγικά πρωτοχρονιάτικα σόου του ΑΝΤ1 με το Γιώργο Μαρίνο.
• Το New Channel που έγινε Tempo και από ριαλιτοδευτεροκάναλο ο Ευαγγελάτος το έκανε ενημερωτικό. Έλεος.
• Ο Νίκος Μαστοράκης
• Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου πριν γίνει πεζόδρομος, με τους γύφτους να πουλάνε κότες, ΚΟΤΕΣ!!!!!!!!!!!, λίγο πριν τη στροφή για το Ωδείο και του Φιλοπάππου.
• Τα τραγικά πουκάμισα με λαχούρια, κυρίως χρώματος κυπαρισσί και μπορντώ που τότε ήταν πολύ hot.
• Τα speedo και τα πρώιμα σερφάδικα μαγιό σε χρώματα κίτρινο, πράσινο πορτοκαλί μωβ, πάντα, μα ΠΑΝΤΑ φωσφωριζέ.
• Το φουσκωτό μπουφάν με την πάπια στην πλάτη.
ΥΓ: Kάποιοι τυχαίνει να πληρώνονται πάρα πολύ καλά γιατί ίσως και να δουλεύουν πάρα, μα πάρα πολύ. Ας πούμε μπορεί και 21 ώρες την ημέρα, χωρίς να πάρουν ρεπό την επόμενη, ή να φύγουν με το που συμπληρώσουν 8ωρο. Μερικοί είναι απ’ οίκω Πρωτοχρονιές, Κυριακές, αργίες, μερικοί δεν κάνουν διακοπές από επιλογή λόγω φόρτου εργασίας, μερικοί μπορεί με το που πατήσουν σπίτι τους να τύχει να ξαναφύγουν για το γραφείο, μερικοί μπορεί να κλείνουν deals εκατομμυρίων. Αυτό σημαίνει ότι μερικοί είναι υπέρ του δέοντος παραγωγικοί. Άρα μερικοί μπορεί και να αξίζουν τόσα όσα, κι άλλα τόσα! Μην τους βάζουμε όλους το ίδιο καζάνι. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που σκίζονται όλη μέρα για 800 ευρώ (και πολλά λέω) και φυσικά υπάρχουν χιλιάδες νέα παιδιά με φοβερά προσόντα που απλά δεν γίνεται να βρουν δουλειά λόγω των συνθηκών. Δυστυχώς ο διχασμός είναι στην ψυχή του νεοέλληνα. Παλιά σε έκριναν με το τι μουσική ακούς. Αργότερα, με το τι έχεις σπουδάσει. Λίγο πιο μετά, με το αν δουλεύεις. Τώρα, με το πόσα παίρνεις. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ. Mind your own fuckin’ business. Στην τελική ανάλυση, δεν τα τρώμε μαζί.
Αkis Stam
Γράφει ο Δημήτρης Γκούνης...
«Δημήτρη μην με ξεχάσεις... Σκέψου θέμα για το μπλογκ μου και πάρε με τηλ. να μου πεις...». Δεν σε ξέχασα Μαίρη μου! Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου βρήκα ένα... ξεχασμένο και στην κυριολεξία σκονισμένο, από το πέρασμα των μηνών, βιβλίο... Αυτό που μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον ήταν ο τίτλος του... Η τέχνη της αγάπης έλεγε... του Έριχ Φρομ... δώρο από την φίλη μου την Ευγενία... Να το διαβάσεις μου είχε πει... Πέρασε καιρός βέβαια από τότε... αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Έκανα την αρχή με το να το ξεφυλίσω και το βλέμα μου έπεσε σε μια φράση... «ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται ενώ η αγάπη θέλει κόπο και προσπάθεια». Να σου πώ... Δεν έχει και άδικο...
Γιατί πραγματικά πόσο να κρατήσει ο έρωτας...? Δύο μήνες, τρείς, έξι...? Κάποια στιγμή θα σου περάσει... Μάλιστα διάβαζα πρόσφατα σ’ένα άρθρο ότι επιστήμονες μετά από έρευνες κατέληξαν οτι «η ερωτική επιθυμία διαρκεί μερικούς μόνο μήνες. Αυτό συμβαίνει γιατί, λέει, το στοιχείο εκείνο που μας κάνει ασυγκράτητους στην αρχή μίας σχέσης δεν είναι παρά η επιθυμία μας να γνωρίσουμε το σώμα του συντρόφου μας, τις προτιμήσεις του, τις αντιδράσεις του στις δικές μας ερωτικές κινήσεις».
Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας φύγει? Συνήθως ακολουθεί η αγάπη... Αυτή κρατάει περισσότερο... πολλές φορές και για πάντα... Έτσι είναι! Ακούω πολλές φορές σε συζητήσεις... «είμαστε μαζί 2,3,4 χρόνια... και ζούμε τον απόλυτο έρωτα...». Ψέματα! Έχεις φτιάξει ένα παραμύθι και ζεις μέσα σ’αυτό! Η συνήθεια είναι που σε κάνει να νοιώθεις ερωτευμένος! Η ανασφάλεια σου... Ο φόβος σου... Αυτός είναι άλλωστε που στο τέλος θα προαχθεί... ο έρωτας θα μείνει από απουσίες! Θα το δεχόμουν αν μου έλεγες ότι... ξέρεις κάτι... είμαστε τόσα χρόνια μαζί και συνεχίζω να τον αγαπώ... Αυτό μάλιστα! Και θα σε παραδεχόμουν... γιατί αυτό είναι το δύσκολο σε μια σχέση... Να κρατάς την σπίθα της αγάπης ζωντανή... «Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται... η αγάπη όμως θέλει κόπο και προσπάθεια...».
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε την αγάπη από τον έρωτα...! Άλλο αγάπη και άλλο έρωτας... Δυο έννοιες τόσο διαφορετικές και όμως όλοι τις συγχέουμε… Βέβαια όταν συμβαίνει ταυτόχρονα είναι το ιδανικό! Αλλά αυτό είναι σπάνιο... και αν συμβεί θα είναι μόνο για λίγο... Όπως λέει και ο εκπαιδευτικός Γιάννης Φαρσάρης στο άρθρο του "Έρως ανίκατε μάχαν…", «ο έρωτας δυστυχώς πάσχει από σοβαρή έλλειψη συγχρονισμού. Ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει δυο ανθρώπους να ερωτευτούν ταυτόχρονα. Πάντα ο ένας επιλέγει να δοθεί ως ακριβό λάφυρο στην μαρτυρική αναμονή του άλλου, θέτοντας παράλληλα και τους κανόνες. Και πάντα ο ένας κυριεύεται από τον κορεσμό του απόλυτου, αναζητώντας νέες διαδρομές, πρώτα εγκεφαλικές και κατόπιν σαρκικές».
Ακόμα όμως και να χωρίσεις, δεν παύεις να αγαπάς αυτόν ή αυτήν που έζησες μαζί του/της τόσες όμορφες στιγμές... Υπάρχει η ανάμνηση... Θες να είναι καλά... Κατά κάποιον τρόπο τον/την νοιάζεσαι...
Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι «εσύ κύριε δεν μπορείς να μιλήσεις για τον δικό μου έρωτα...!! Προσπάθησε να με «ανοίξεις» και πάλι δεν θα καταλάβεις…!». Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας ζει τη δική του αγωνία στον έρωτα.
Και αυτό σας το λέει ένας ερωτευμένος!
Υ.Γ «Μαίρη μου η δική σου απάντηση σε όλα αυτά... είναι το θέμα που μου ζήτησες να σου βρώ...»
Γιατί πραγματικά πόσο να κρατήσει ο έρωτας...? Δύο μήνες, τρείς, έξι...? Κάποια στιγμή θα σου περάσει... Μάλιστα διάβαζα πρόσφατα σ’ένα άρθρο ότι επιστήμονες μετά από έρευνες κατέληξαν οτι «η ερωτική επιθυμία διαρκεί μερικούς μόνο μήνες. Αυτό συμβαίνει γιατί, λέει, το στοιχείο εκείνο που μας κάνει ασυγκράτητους στην αρχή μίας σχέσης δεν είναι παρά η επιθυμία μας να γνωρίσουμε το σώμα του συντρόφου μας, τις προτιμήσεις του, τις αντιδράσεις του στις δικές μας ερωτικές κινήσεις».
Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας φύγει? Συνήθως ακολουθεί η αγάπη... Αυτή κρατάει περισσότερο... πολλές φορές και για πάντα... Έτσι είναι! Ακούω πολλές φορές σε συζητήσεις... «είμαστε μαζί 2,3,4 χρόνια... και ζούμε τον απόλυτο έρωτα...». Ψέματα! Έχεις φτιάξει ένα παραμύθι και ζεις μέσα σ’αυτό! Η συνήθεια είναι που σε κάνει να νοιώθεις ερωτευμένος! Η ανασφάλεια σου... Ο φόβος σου... Αυτός είναι άλλωστε που στο τέλος θα προαχθεί... ο έρωτας θα μείνει από απουσίες! Θα το δεχόμουν αν μου έλεγες ότι... ξέρεις κάτι... είμαστε τόσα χρόνια μαζί και συνεχίζω να τον αγαπώ... Αυτό μάλιστα! Και θα σε παραδεχόμουν... γιατί αυτό είναι το δύσκολο σε μια σχέση... Να κρατάς την σπίθα της αγάπης ζωντανή... «Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται... η αγάπη όμως θέλει κόπο και προσπάθεια...».
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε την αγάπη από τον έρωτα...! Άλλο αγάπη και άλλο έρωτας... Δυο έννοιες τόσο διαφορετικές και όμως όλοι τις συγχέουμε… Βέβαια όταν συμβαίνει ταυτόχρονα είναι το ιδανικό! Αλλά αυτό είναι σπάνιο... και αν συμβεί θα είναι μόνο για λίγο... Όπως λέει και ο εκπαιδευτικός Γιάννης Φαρσάρης στο άρθρο του "Έρως ανίκατε μάχαν…", «ο έρωτας δυστυχώς πάσχει από σοβαρή έλλειψη συγχρονισμού. Ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει δυο ανθρώπους να ερωτευτούν ταυτόχρονα. Πάντα ο ένας επιλέγει να δοθεί ως ακριβό λάφυρο στην μαρτυρική αναμονή του άλλου, θέτοντας παράλληλα και τους κανόνες. Και πάντα ο ένας κυριεύεται από τον κορεσμό του απόλυτου, αναζητώντας νέες διαδρομές, πρώτα εγκεφαλικές και κατόπιν σαρκικές».
Ακόμα όμως και να χωρίσεις, δεν παύεις να αγαπάς αυτόν ή αυτήν που έζησες μαζί του/της τόσες όμορφες στιγμές... Υπάρχει η ανάμνηση... Θες να είναι καλά... Κατά κάποιον τρόπο τον/την νοιάζεσαι...
Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι «εσύ κύριε δεν μπορείς να μιλήσεις για τον δικό μου έρωτα...!! Προσπάθησε να με «ανοίξεις» και πάλι δεν θα καταλάβεις…!». Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας ζει τη δική του αγωνία στον έρωτα.
Και αυτό σας το λέει ένας ερωτευμένος!
Υ.Γ «Μαίρη μου η δική σου απάντηση σε όλα αυτά... είναι το θέμα που μου ζήτησες να σου βρώ...»
Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011
ΛΙΣΤΕΣ ΛΙΣΤΕΣ ΛΙΣΤΕΣ
Όλη μου τη ζωή κάνω λίστες!Κι επίσης απαριθμώ , δηλαδή 1 ,2 ,3 κ.τ.λ.Ψυχαναγκασμός αποτέλεσμα παιδικών τραυμάτων από το σχολείο , που για να θυμάμαι τα 38.000.000 αίτια του τάδε πολέμου και να είμαι σίγουρη ότι δεν έχω ξεχάσει να παπαγαλίσω κανένα σημείωνα νουμεράκια δίπλα τους.(BTW κάπου στη μπλογκόσφαιρα έχει πάρει το μάτι μου ένα blog μόνο με λίστες.Νομίζω πρέπει να βρω τον ιδιοκτήτη του!Σίγουρα θα έχουμε κι άλλα κοινά...)Το τί δούλεμα έχω φάει δεν λέγεται για αυτή την προσφιλή μου συνήθεια..Αφού καμιά φορά λέω ΠΡΩΤΟΝ , χωρίς να υπάρχει ΔΕΥΤΕΡΟΝ!
Σύνταγμα αυτές τις μέρες θυμίζει επίσης σχολείο!Πρώτον ,γιατί έχω πετύχει όλους σχεδόν τους παλιούς μέχρι και τους πάααρα πολύ παλιούς συμμαθητές μου
και δεύτερον,γιατί έχω να διαδηλώσω για κάτι από εκείνα τα χρόνια.Τότε δε είχαμε φτιάξει και πανό και φοράγαμε όλοι τα ίδια μπλουζάκια κι ουρλιάζαμε all we are saying is give peace a chance!Καλά αξέχαστο θα μου μείνει το τρέξιμο που είχαμε ρίξει ,όταν φυσικά ξεκίνησαν τα όργανα ,τα δακρυγόνα και οι αναρχοαυτόνομοι τον πετροπόλεμο!Επιβίωσα και από αυτό και ειλικρινά καραευχαριστήθηκα την ωραία και πραγματικά ασφαλή αίσθηση ,την οποία μου έδωσε αυτή η λαοθάλασσα έξω από τη Βουλή..!Ακόμα και σε μια συναυλία να πας ,όλο και κάποιο ευτράπελο θα παίξει...Κι όμως οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ δεν είναι όυτε εκνευρισμένοι ,ούτε ξεπεσμένοι...Ενδιαφέρονται να δράσουν κι όχι να αντιδράσουν..Αξιοπρεπές να είσαι τελικά ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ..
Όσο μεγαλώνω αγαπώ κι εκτιμώ περισσότερο τη λέξη αξιοπρέπεια..Μέσα σε όλα έγινα και 26...Κι ως γνωστόν κάθε φορά στα γενέθλιά μου βάζω κι έναν στόχο..Λέω λοιπόν ο φετινός στόχος να είναι λίγο πιο δύσκολος από τον περσινό:Θέλω να καταφέρω να είμαι πιο επιεικής με τους άλλους και πιο αυστηρή με τον εαυτό μου!
Σύνταγμα αυτές τις μέρες θυμίζει επίσης σχολείο!Πρώτον ,γιατί έχω πετύχει όλους σχεδόν τους παλιούς μέχρι και τους πάααρα πολύ παλιούς συμμαθητές μου
και δεύτερον,γιατί έχω να διαδηλώσω για κάτι από εκείνα τα χρόνια.Τότε δε είχαμε φτιάξει και πανό και φοράγαμε όλοι τα ίδια μπλουζάκια κι ουρλιάζαμε all we are saying is give peace a chance!Καλά αξέχαστο θα μου μείνει το τρέξιμο που είχαμε ρίξει ,όταν φυσικά ξεκίνησαν τα όργανα ,τα δακρυγόνα και οι αναρχοαυτόνομοι τον πετροπόλεμο!Επιβίωσα και από αυτό και ειλικρινά καραευχαριστήθηκα την ωραία και πραγματικά ασφαλή αίσθηση ,την οποία μου έδωσε αυτή η λαοθάλασσα έξω από τη Βουλή..!Ακόμα και σε μια συναυλία να πας ,όλο και κάποιο ευτράπελο θα παίξει...Κι όμως οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ δεν είναι όυτε εκνευρισμένοι ,ούτε ξεπεσμένοι...Ενδιαφέρονται να δράσουν κι όχι να αντιδράσουν..Αξιοπρεπές να είσαι τελικά ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ..
Όσο μεγαλώνω αγαπώ κι εκτιμώ περισσότερο τη λέξη αξιοπρέπεια..Μέσα σε όλα έγινα και 26...Κι ως γνωστόν κάθε φορά στα γενέθλιά μου βάζω κι έναν στόχο..Λέω λοιπόν ο φετινός στόχος να είναι λίγο πιο δύσκολος από τον περσινό:Θέλω να καταφέρω να είμαι πιο επιεικής με τους άλλους και πιο αυστηρή με τον εαυτό μου!
Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011
Σκόρπιες κουβέντες από το ημερολόγιό μου...
-Κι έτσι απλά συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις, απλά επειδή κατάφερες να αντισταθείς στα υποκατάστατα..!
-Θέλω να φτιάξω έναν κόσμο , του οποίου μέρος να γουστάρω πραγματικά να είμαι...!
-Πάω εγώ ,ο ίδιος άνθρωπος ,στο ίδιο μέρος και νιώθω κάθε φορά σαν να πηγαίνει κάποια άλλη...
-Το ground zero , που η απώλεια έγινε συνήθειά μου κι η αγάπη φόβος μου πριν 4 χρόνια....
-Τελικά τη στιγμή που φοβάσαι ,χάνεις κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που σου έχει απομείνει...
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
...looooong storyyyy....
how I got there....!But the truth is that I really enjoyed being surrounded by young , cool guys who look soooo effortlessly stylish...
*I m wearing my new T-shirt with Kate Moss and I m soooo excited..!
*Skateboarders have great taste in shoes!
*Have I mentioned that when I was young I used to wear baggy jeans and pretend to be a big graffity artist...?
*I m wearing my new T-shirt with Kate Moss and I m soooo excited..!
*Skateboarders have great taste in shoes!
*Have I mentioned that when I was young I used to wear baggy jeans and pretend to be a big graffity artist...?
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011
Oh and when you held my hand - I knew that it was now or never*
*lyrics from SUMMER OF 69 (BRYAN ADAMS)
 |
| Do u remember the best summer of your life?How did it feel? |
 |
| baby blue+white=favourite color combination |
 |
| These shoes are made for walking! |
 |
| Hello everybody!My name is MIA! |
 |
| This pair of jeans is soooo me! |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)