Δ.Γ.

Γιατί κάθε φορά που θα μιλήσω μαζί της θα γίνω κουρέλι, σκουπίδι, ερείπιο... χάλια? Όχι επειδή μου είπε κάτι που με πείραξε... ούτε επειδή έγινε η αιτία να ξεθάψω από το πίσω μέρος του μυαλού μου πράγματα και καταστάσεις... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Λογικά θα πρέπει να το έχετε αισθανθεί κάποια στιγμή στην ζωή σας... είναι αυτό που λέμε «κόμπος στο στομάχι». Είναι η χαρά που την άκουσες μετά από καιρό... είναι η αίσθηση ότι ακόμα σε θυμάται... και η λύπη γιατί κατά βάθος ξέρεις πως δεν θα την έχεις ποτέ ξανά δική σου γιατί πολύ απλά ο έρωτας σου είναι δίχως αντίκρυσμα... Ελπίζεις όμως στη μέρα εκείνη που θα γυρίσει και θα σου ζητήσει να κάνετε μια νέα αρχή... Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι θα είσαι εκεί να την περιμένεις... Πιστεύεις ότι είναι η γυναίκα της ζωής σου... «Ηλίθιε... κολλημένε τύπε... ξεκόλλα από το παρελθόν... πάει τελείωσε... προχώρα μπροστά!». Τα λόγια του φίλου που σε ακούει τόση ώρα να αραδειάζεις μαλακίες... Προσπαθεί να σε κάνει να συνέλθεις... να επανέλθεις στο παρόν... Σε βρίζει... «Μαλάκα! Ένα τηλέφωνο ήταν μόνο... τυπικό, πήρε να δεί απλά τι κάνεις...από ενδιαφέρον». Δεν ξέρω αν έχει δίκιο... Μάλλον για άλλη μια φορά με βολεύει να πιστεύω πως έχει άδικο! «Σε είδα στο όνειρο μου χτές... ήταν άσχημο όνειρο και ανησύχησα. Ήθελα να δώ ότι είσαι καλά...», ο λόγος που με κάλεσε. «Καλά είμαι... εδώ, τα ίδια..., εσύ τι νέα? Πως περνάς?» συνεχίζω, προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο..., να κρύψω την αμηχανία μου..., την λαχτάρα μου που την ακούω μετά από τόσο καιρό... Κάνω ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις... πρεπεί να βρω πράγματα να συζητήσω... πιάνομαι από κάθε λέξη της και φτιάχνω θέματα, ερωτήσεις έτοιμες για απάντηση... δεν πρέπει να κλείσει το τηλέφωνο... το μόνο που θέλω είναι να μείνει λίγο ακόμα στην γράμμη... Μετά από λίγα λεπτά... αυτό ήταν... λύγιζω, σπάω, καταρρέω... «Μου έχεις λείψει πολύ...» της λέω και ακολουθεί μια σιωπή δευτερολέπτων στο ακουστικό... Μόλις της επιβεβαίωσα αυτό που ήδη ήξερε, ότι δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα... Το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσες μας... «Και μένα...» απαντάει κοφτά... Το εννοεί άραγε...? Το πιστεύει...? Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ αυτό τώρα... «Θέλω να σε δω...» της λέω και τα χτυπήματα στον ήδη ισοπεδωμένο εγωισμό μου συνεχίζονται... «Και γω... να κανονίσουμε κάποια στιγμή» απαντάει... καταλαβαίνοντας ότι κάθε λεπτό που περνά και δεν κλείνει το τηλέφωνο θα έρχεται σε ολοένα και πιο δύσκολη θέση... «Πρέπει να κλείσω... με περιμένουν για φαγητό...» μου λέει... «Σ’αγαπώ...» της λέω για να πάρω την απάντηση «Και γώ σ’αγαπώ αλλά μάλλον με διαφορετικό τρόπο...». Αύτο ήταν... το τηλέφωνο έκλεισε, η «πληγή» όμως άνοιξε πάλι και τρέχει... Από μικρά μας λένε να μην πειράζουμε τις πληγές μέχρι να επουλωθούν... Εκεί εγώ, να κάνω πάντα το αντίθετο! Θα τρέξει στην αρχή λίγο αίμα... θα ξεράθει και θα κλείσει μόνη της...