«Δημήτρη μην με ξεχάσεις... Σκέψου θέμα για το μπλογκ μου και πάρε με τηλ. να μου πεις...». Δεν σε ξέχασα Μαίρη μου! Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου βρήκα ένα... ξεχασμένο και στην κυριολεξία σκονισμένο, από το πέρασμα των μηνών, βιβλίο... Αυτό που μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον ήταν ο τίτλος του... Η τέχνη της αγάπης έλεγε... του Έριχ Φρομ... δώρο από την φίλη μου την Ευγενία... Να το διαβάσεις μου είχε πει... Πέρασε καιρός βέβαια από τότε... αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Έκανα την αρχή με το να το ξεφυλίσω και το βλέμα μου έπεσε σε μια φράση... «ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται ενώ η αγάπη θέλει κόπο και προσπάθεια». Να σου πώ... Δεν έχει και άδικο...
Γιατί πραγματικά πόσο να κρατήσει ο έρωτας...? Δύο μήνες, τρείς, έξι...? Κάποια στιγμή θα σου περάσει... Μάλιστα διάβαζα πρόσφατα σ’ένα άρθρο ότι επιστήμονες μετά από έρευνες κατέληξαν οτι «η ερωτική επιθυμία διαρκεί μερικούς μόνο μήνες. Αυτό συμβαίνει γιατί, λέει, το στοιχείο εκείνο που μας κάνει ασυγκράτητους στην αρχή μίας σχέσης δεν είναι παρά η επιθυμία μας να γνωρίσουμε το σώμα του συντρόφου μας, τις προτιμήσεις του, τις αντιδράσεις του στις δικές μας ερωτικές κινήσεις».
Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας φύγει? Συνήθως ακολουθεί η αγάπη... Αυτή κρατάει περισσότερο... πολλές φορές και για πάντα... Έτσι είναι! Ακούω πολλές φορές σε συζητήσεις... «είμαστε μαζί 2,3,4 χρόνια... και ζούμε τον απόλυτο έρωτα...». Ψέματα! Έχεις φτιάξει ένα παραμύθι και ζεις μέσα σ’αυτό! Η συνήθεια είναι που σε κάνει να νοιώθεις ερωτευμένος! Η ανασφάλεια σου... Ο φόβος σου... Αυτός είναι άλλωστε που στο τέλος θα προαχθεί... ο έρωτας θα μείνει από απουσίες! Θα το δεχόμουν αν μου έλεγες ότι... ξέρεις κάτι... είμαστε τόσα χρόνια μαζί και συνεχίζω να τον αγαπώ... Αυτό μάλιστα! Και θα σε παραδεχόμουν... γιατί αυτό είναι το δύσκολο σε μια σχέση... Να κρατάς την σπίθα της αγάπης ζωντανή... «Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται... η αγάπη όμως θέλει κόπο και προσπάθεια...».
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε την αγάπη από τον έρωτα...! Άλλο αγάπη και άλλο έρωτας... Δυο έννοιες τόσο διαφορετικές και όμως όλοι τις συγχέουμε… Βέβαια όταν συμβαίνει ταυτόχρονα είναι το ιδανικό! Αλλά αυτό είναι σπάνιο... και αν συμβεί θα είναι μόνο για λίγο... Όπως λέει και ο εκπαιδευτικός Γιάννης Φαρσάρης στο άρθρο του "Έρως ανίκατε μάχαν…", «ο έρωτας δυστυχώς πάσχει από σοβαρή έλλειψη συγχρονισμού. Ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει δυο ανθρώπους να ερωτευτούν ταυτόχρονα. Πάντα ο ένας επιλέγει να δοθεί ως ακριβό λάφυρο στην μαρτυρική αναμονή του άλλου, θέτοντας παράλληλα και τους κανόνες. Και πάντα ο ένας κυριεύεται από τον κορεσμό του απόλυτου, αναζητώντας νέες διαδρομές, πρώτα εγκεφαλικές και κατόπιν σαρκικές».
Ακόμα όμως και να χωρίσεις, δεν παύεις να αγαπάς αυτόν ή αυτήν που έζησες μαζί του/της τόσες όμορφες στιγμές... Υπάρχει η ανάμνηση... Θες να είναι καλά... Κατά κάποιον τρόπο τον/την νοιάζεσαι...
Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι «εσύ κύριε δεν μπορείς να μιλήσεις για τον δικό μου έρωτα...!! Προσπάθησε να με «ανοίξεις» και πάλι δεν θα καταλάβεις…!». Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας ζει τη δική του αγωνία στον έρωτα.
Και αυτό σας το λέει ένας ερωτευμένος!
Υ.Γ «Μαίρη μου η δική σου απάντηση σε όλα αυτά... είναι το θέμα που μου ζήτησες να σου βρώ...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου