WAY?
Όποιος έχει πάει σε αυτή την ελεεινή χαβούζα που λέγεται Βαρκελώνη θα με καταλάβει. Όχι ότι έχασα κάτι, ίσα ίσα που την έβγαλα στο τζαμπέ , είδα την αγαπημένη μου ομάδα να κάνει δύο τεράστιες εμφανίσεις και να παίρνει μία επική νίκη στο θρυλικό Palau Blaugrana, έκανα τις business μου και επιβεβαίωσα ότι είμαι το αγαπημένο παιδί του πολλά βαρύ αφεντικού μου. Οι Ισπανοί συνεργάτες μας φλώροι, ψεύτες και γλύφτες σε βαθμό εμετού. Και καλά Καταλανοί σου λέει μετά και όχι Ισπανοί . Whatever. Σαν να σου πούνε για παράδειγμα στο Ρέθυμνο, είμαστε Κρητικοί και όχι Έλληνες. Θα τον γιαουρτώσεις μετά τον πέτσακα ή όχι; Η πόλη τίποτα το ιδιαίτερο, η δε Sagrada Familia, ότι πιο κακόγουστο έχω δεί να περνάει ως αξιοθέατο. Και τους βλέπεις όλους να έχουν το αγέρωχο στυλάκι του Messi και το μπλαζέ ύφος του Navarro και τρελαίνεσαι. Για να μην τα πολυλογώ, η Βαρκελώνη είναι η χαρά των γκέι, των hipsters, των alternative, των τζιβάτων, των ψευτοκουλτουριάρηδων και των οπαδών του Vicky, Christina, Barcelona. Jesus fu%$#n’ Christ δηλαδή. Θα σας πρότεινα να πεταχτείτε μέχρι το Ναύπλιο καλύτερα. Κλάσεις ανώτερα χωρίς αμφισβήτηση.
Βέβαια δεν γίνεται να μην τους παραδεχτείς. Οι Ισπανοί (μαζί με τους Τούρκους, και αυτό ήταν η άχρηστη πληροφορία της παραγράφου) είναι πολύ μπροστά στο marketing και έχουν καταφέρει να γίνουν top προορισμός στην Ευρώπη κυριολεκτικά με το τίποτα. Η πολυθρύλητη FCB, το Camp Nou, τα Headquarters της Turkish Airlines Euroleague Basketball, τάχα μου το καταλανικό ταμπεραμέντο που διψά για ανεξαρτησία και που αντιστάθηκε σθεναρά στον Franco, μία ημιτελής πανάθλια εκκλησία, κάτι σουρεάλ σπιτάκια του Gaudi και μία γκομενίστικη ταινία του μισητού Woody Allen είναι αρκετά για να σου φτιάξουν ένα ωραίο στόρι κουλτούρας, πολιτισμού, συσπείρωσης γύρω από μία ποδοσφαιρική ομάδα, επιχειρηματικής ανάπτυξης και να στο μοσχοπουλήσουν. Εμείς να τα βλέπουμε που απαξιούμε γενικώς κι αορίστως.
Γυρίζοντας λοιπόν στο κέντρο του μικρόκοσμού μου που λέγεται Αθήνα τσακώθηκα με ακόμα έναν μπάτσο του αεροδρομίου που, φυσιολογικό βέβαια για το είδος του, η παιδεία που του έδωσαν στη στάνη που έβοσκε μικρός φτάνει μέχρι το put the kot down slowlllllly, και επανήλθα αμέσως στην ελληνική πραγματικότητα. Ανοίγει σου λέει ο καιρός και ανεβαίνει η διάθεση, έρχεται το Πάσχα και σιγά σιγά θα μπούμε σε mood διακοπών. Τουλάχιστον τόσα χρόνια αυτό γινόταν. Να σου λοιπόν το Star και ο ρεπόρτερ Ιωάννης (όπως μου έλεγε μια ψυχή ένα καλοκαίρι στη Σκιάθο) να κάνει poll στη Νερατζιώτισα για τον τρόπο που βλέπουν οι νέοι το καλοκαίρι, αν θα πάνε διακοπές, αν βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον κλπ, κλπ… Κοινώς βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι…. Ακούς και διαβάζεις για τον κίνδυνο πυρηνικών εκρήξεων στην Ιαπωνία και εύχεσαι αυτές οι πυρηνικές εκρήξεις να γίνουν στο μυαλό σου, μπας και γίνει το πολυπόθητο κλικ που σου φαίνεται τόσο δύσκολο και τόσο ουτοπικό πλέον… Όλα καλά μέχρι εδώ. Άντε και γίνεται το μπαμ και το κλικ και το κλακ και το κλατς και ότι άλλο θέλεις. So fuckin’ what που λένε και οι Metallica.
Τι να κάνω που είμαι απαιτητικός και θέλω το καλύτερο για τη ζωή μου; Είναι απαραίτητο να με βάζουν οι άλλοι στο mood που θέλουν, όποτε το θέλουν και όπως το θέλουν; Σε κάποιο άλλο σύμπαν ίσως, όχι πάντως σε αυτό και όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω γενικώς. Μερικοί έχουμε και μυαλό που λειτουργεί κύριοι και θέλουμε να πιστεύουμε πως ορίζουμε τους εαυτούς μας. Γενικά ενοχλούμαι ιδιαιτέρως με το must do, και τα do’s n’ dont’s. Γι αυτό προτείνω τα No way και τα Yes way για τη φετινή άνοιξη.
NO WAY
Οι βλαχάρες, οι βλάχοι και οποιαδήποτε συμπεριφορά θυμίζει χωριό, βουνό, αρνιά στη σούβλα, καλαματιανά, τσάμικα και βουκολικό φολκλόρ.
Μπότες και τακούνια δεν συνάδουν με το ανάλαφρο της άνοιξης. Για μπότες δεν το συζητώ, είναι τελείως εκτός κλίματος και όποια τις φοράει Απρίλη μήνα είναι τουλάχιστον τελευταία. Τακούνι αν υπάρχει σοβαρός λόγος και μόνο. Και εννοείται μόνο βράδυ.
Έντονο βάψιμο. Οι απόκριες πέρασαν αλλά μερικές γουστάρετε καρναβάλι όλο το χρόνο. ΟΚ…. Εμείς όμως δεν φταίμε σε τίποτα.
Σολάριουμ. Το να μοιάζεις με τον Valentino δεν είναι κολακευτικό. Πόσο μάλλον για γυναίκα.
Το σανδάλι με άβαφο νύχι. Μην το δώ και φέτος, θα κάνω διπλό φονικό.
Γκομενοπαρέες που σχολιάζουν άλλες γκόμενες, γκόμενες που το παίζουν uber fabulous ενώ είναι σαν τον πού#%σο μου τον ξενύχτη και γενικά γκόμενες που πάσχουν από διανοητική καθυστέρηση αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι ultra hot. Ή απλά γκόμενες σκέτο. Grow up επιτέλους. Θέλουμε γυναίκες και όχι τετράποδα.
‘See and be seen’. Been there, got it over. Ξεπεράστε το κι εσείς, είναι πολύ 00’s και βρωμάει από μακριά
YES WAY
Ποτό, ποτό, ποτό
Ίσως κι άλλο ποτό
Το Μπρίκι
Το opening του Nobu
Άσπρα, κρεμ και γκρί T-shirts με cool στάμπες
Λίγη διατροφή δεν κάνει κακό
Λίγο τρέξιμο επίσης
Εδώ κολλάνε τα με-τον-καιρό-σκισμένα τζιν. Όσο πιο πολυφορεμένα, τόσο πιό stylish επάνω σας. Τα εκτιμώ ιδιαίτερα.
All Stars και πάλι All Stars. Για το απόλυτο urban – street outfit πολύ φθαρμένα και πολύ βρώμικα.
Φουλάρια, μαντήλια, παλαιστινιακά, λυβικά, αραβικά κοκ. Διαχρονικά και μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Απλές, μεσημεριανές, κυριακάτικες βόλτες στο κέντρο της Αθήνας (ναι, κι εμένα μου έχουν λείψει… Και καλά κατάλαβες, σε σένα το λέω!)
Less is more.
Akis Stam
