Akis Stam x-clusive !

IT’S ALL ABOUT (value for) MONEY …


Ένα έχω να πω…God bless Internet!!! Όντας στην μακρινή Βραζιλία και πιο συγκεκριμένα στο αχανές Σάο Πάολο δεν έχω άλλη διέξοδο στην καθημερινότητά μου… Ξένος μεταξύ ξένων, σε άλλη ήπειρο, σε μια χώρα που δεν ξέρω καν τη γλώσσα, σε μία πόλη που η έννοια χάος δεν βρίσκει νόημα… Το πολιτισμικό σοκ που σου προκαλεί αυτή η μητρόπολη των 30.000.000 κατοίκων μη αναστρέψιμο, οι αντιθέσεις της κραυγαλέες, η προσαρμογή στους ρυθμούς εδώ είναι απλώς αδύνατη για κάποιον που δεν ήξερε τι σημαίνει γκέτο, φαβέλα, εγκληματικότητα. Μπροστά στο σύνολο των περιοχών του Σάο Πάολο, η Ομόνοια μοιάζει με νηπιαγωγείο και το Σοβέτο με κουκλοθέατρο. Αν είσαι λευκός σε αυτά τα μέρη αυτομάτως είσαι υποψήφιος για ληστεία, απαγωγή, δολοφονία, εάν βρεθείς απλά σε λάθος δρόμο. Βέβαια, σε βλέπουν να βγαίνεις από τον ουρανοξύστη και να μπαίνεις σε Jaguar, και επιστρέφουν στον σκουριασμένο τενεκέ που χρησιμοποιούν για στέγη τους, καρφώνεσαι στον εγκέφαλό τους όπως και να το κάνεις. Κάθε λευκός στα μάτια τους είναι υπεύθυνος για την κατάσταση που βιώνουν 20.000.000 εξαθλιωμένοι άνθρωποι αυτής της πόλης. Ναρκωτικά, πορνεία, όπλα, εμπορεία οργάνων και μοναδική ελπίδα διαφυγής μία μπάλα ποδοσφαίρου, το διαβατήριο για να γίνουν κι εκείνοι κάποιοι από εμάς. Η σημειολογία της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στον κόσμο, δείχνει σε κάθε σκεπτόμενο ον τι ενδέχεται να συμβεί στο μέλλον. Παντού ουρανοξύστες, μέχρι που κυριολεκτικά χάνονται στον ορίζοντα. Και γύρω γύρω περικυκλωμένοι από τα γκέτο, μία θάλασσα από φαβέλες που μοιάζει να τρώει αργά και βασανιστικά τα σαθρά θεμέλια της υπέρμερτης χλιδής και της τόσο άστοχης ματαιοδοξίας. Μοναδική συντροφιά μου τα άπειρα μουσεία, η θέα από το διαμέρισμά μου στο Jardin Paulista (η όλη περιοχή μοιάζει υπερβολικά με την Park Avenue και την 5th Avenue στο ύψος του Central Park), το lap top, οι Kings of Leon, μερικές φωτογραφίες και οι σκέψεις μου.
Ποτέ δεν φαντάστηκα να κάνω τη ζωή του καριερίστα, ποτέ μου δεν κυνηγούσα τα χρήματα, ποτέ μου δεν ήθελα να αφήσω την Αθήνα. Και να ‘μαι τώρα στην άλλη άκρη του κόσμου έχοντας αναλάβει ένα mega deal που είτε θα με κάνει rising star και περιζήτητο executive στέλεχος (μπορούμε να ξεράσουμε όλοι μαζί με το 3) στον κλάδο μου (3), είτε που θα με καταποντίσει. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει όποια τροπή κι αν πάρουν τα πράγματα. Έχω άλλες προτεραιότητες και ποτέ μου δεν το έκρυψα από κανέναν. Ίσως ασυνείδητα να προσπαθώ να εκπληρώσω τις προσδοκίες άλλων. Από μικρός άκουγα συνεχώς «θα πας πολύ ψηλά μία μέρα, είσαι ο πιο ικανός άνθρωπος που ξέρω, είσαι ιδιοφυία, είσαι πολυτάλαντος, είσαι…είσαι..είσαι…» (3). Δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Και ποτέ δεν πήρα τον εαυτό μου στα σοβαρά. Δεν με ενδιέφερε να τσαλακώσω την εικόνα μου, ήθελα να ακολουθήσω τα θέλω μου και όχι τα πρέπει, ήθελα να με θαυμάζουν όχι γι αυτά που κάνω ή που πετυχαίνω αλλά για όλα αυτά που είμαι. Και πιστέψτε με, δεν είμαι τίποτα από αυτά που κάνω. Απλά τυχαίνει να τα καταφέρνω πάντα γιατί τη λέξη αποτυχία όταν μας την έγραφε ο δάσκαλος στον πίνακα εγώ μάλλον χάζευα. Είμαι η πλέον ακραία φυσιογνωμία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Εάν δεν τα πάρω όλα, θα τα αφήσω όλα. Εάν δεν είμαι πρώτος, προτιμώ να είμαι τελευταίος. Μπορεί να με θαυμάσει κανείς γι αυτό;
Αλλά όταν απλώνεις το χέρι σου στα πάνω ράφια όπως εγώ, θα πιάσεις κάτι πολύτιμο. Κάτι που θα εμπεριέχει το λεγόμενο scarsity (σπανιότητα). Και αυτό αυτομάτως του δίνει υπεραξία (value for money για να καταλαβαινόμαστε) διότι για τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή μας πρέπει να μοχθήσουμε για να τα αποκτήσουμε. Κι εδώ έρχεται η εξής παραδοχή. Εμείς ορίζουμε το τι έχει αξία στη ζωή μας. Για μένα που η καριέρα και τα χρήματα δεν έχουν καμία αξία είναι πολύ εύκολο να απλώνω το χέρι μου στο μεσαίο ράφι και να το αδειάζω όλο. Γι αυτόν που η καριέρα είναι προτεραιότητα θα πρέπει όσο να πεις να τεντωθεί λιγάκι παραπάνω…. Εξαρτάται με το τι βάζεις στο πάνω σου ράφι.
Όταν έχεις τη νοοτροπία του νικητή πιστεύω πως πάντα είσαι κερδισμένος, ακόμη κι αν έχεις χάσει. Ο winner μετά από μία ήττα περπατά με το κεφάλι σκυμμένο, όχι γιατί είναι απογοητευμένος, αλλά γιατί σκέφτεται πώς θα νικήσει την επόμενη φορά. Έτσι λοιπόν φορέστε τη φανέλα της Barcelona, παίξτε επιθετικά και προσπαθήστε να βάλετε περισσότερα γκολ απ’ όσα φάτε. Ακόμα κι αν χάσετε κατεβάστε το κεφάλι και σκεφτείτε… ‘Αξιζε τον κόπο??? Βρείτε τη σωστή απάντηση και πιστέψτε με, θα έχετε νικήσει εσείς.
PS : Για ακόμα μια φορά αλλού ήθελα να καταλήξω και αλλού κατέληξα. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή? Τώρα που το σκέφτομαι και το περιεχόμενο του άρθρου αυτό πραγματεύεται…
Akis Stam