AKIS STAM....

ΙΝ
Ο πήχης να μένει πάντα ψηλά no matter what, σε όλα τα επίπεδα.
Το rock star attitude. Προσοχή, δεν είναι για όλους. Άλλο να φέρνεις σε Bon Jovi και άλλο σε Lemmy Kilmister. Ξαναλέω, δεν είναι για όλους.
Να είσαι το ίδιο cool είτε φοράς βρώμικο All Star, σκισμένο τζιν, vintage t-shirt που το πήρες 10$ από το Soho της Νέας Υόρκης και aviators, είτε φοράς Tod’s, κοστούμι Sand, γραβάτα Hussein Chalayan και Chrome Hearts.
Οι ακομπλεξάριστοι άνθρωποι χωρίς ψυχολογικά και με, έστω και μικρή, αυτογνωσία.
Το να γίνεται κάποιος χαλί να τον πατήσουν γι αυτούς που πραγματικά αξίζουν και προκλητικά εριστικός και αδιάφορος με αυτούς που είναι για τα πανηγύρια, τα κλαρίνα και τις βουβουζέλες.
Να καταλαβαίνεις επιτέλους ότι όλα εδώ πληρώνονται… Ο χαρακτήρας είναι η μοίρα του ανθρώπου. Ότι κάνουμε και ότι λέμε θα το βρούμε μπροστά μας κάποια στιγμή…
Το στυλ… Είναι το Α και το Ω στη ζωή μας. Μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε γουστάρουμε. Αλλά αν το κάνουμε our own way, είμαστε γαμάτοι.
Τα μέρη που μυρίζουν underground, urban καταστάσεις. Κι αυτά δεν είναι για όλους. Έχει λεπτές διαφορές η τελειωμένη παρακμή από το αυθεντικό χύμα, το καγκουριλίκι από τη streetιά και το γουστάρω στο Κ44 από το έρχομαι-εδώ-γιατί-στο-Rock-παίζει-σοβαρά-να-φάω-πόρτα.
F@CKIN’ OUT
Όσοι ρίχνουν τα στάνταρ τους για οποιοδήποτε λόγο. Απλά pathetic.
Αυτοί που για να δικαιολογηθούν στον εαυτό τους για την αποτυχημένη τους ύπαρξη το παίζουν Zen, φιλοσοφημένοι και τύπου ¨βλέπω τη ζωή θετικά¨. Ο πολύς Yalom κάνει κακό. Ξερνάω…
Το ψευτοκυριλέ wannabe (αλλά στην ουσία I once wanted to be but didn’t make it), το be seen, η εμμονή σε κάτι που τέλος πάντων δεν το υποστηρίζουν μερικοί και μερικές. Βρωμάτε από klm…
Οποιουδήποτε είδους καγκουριλίκια, κομπαρσιλίκια και λοιπές γραφικότητες, εκτός κι αν γίνονται για κράξιμο σε τέτοιου είδους ανθρωποειδή ή για αυτοκράξιμο. Τότε οποιαδήποτε κίνηση επιπέδου Β’ Τοπικού είναι θεμιτή και επιθυμητή.
Τα κίτρινα και ανοιχτόχρωμα πράσινα t-shirts. Βγάλτε τα γιατί πιο κάτω την έχουν στήσει και γράφουν.
Το ύφος ¨είμαι βαρύς, σοβαρός, δεν μιλάω πολύ, δεν γελάω και πολύ, γενικά δεν είμαι και πολύ στα καλά μου, είμαι μυστηριώδης αλλά είμαι και γαμώ τα παιδιά αν καταφέρεις και με ξεκλειδώσεις¨…Για κάτι τέτοια ποζέρια έχω πάντα μαζί μου πήλινο με πέτσα.
Τα opening που γίνονται αυτόν τον καιρό. Οι περισσότεροι μόνο στο Μήνυμα Club δεν πήγαν. Αν και ξέρω μερικούς που μπορεί και να το τίμησαν τελευταία.
Γενικά, το να έχει κάποιος αυτοκαταστροφικές τάσεις. Επίσης ξέρω κάποιους τέτοιους που δεν είχαν και τόσο ευτυχή κατάληξη, άσχετα με το τι νομίζουν…