Just so u know...

...
επέστρεψα από τις διακοπές μου!Κι έχω ήδη πήξει...Πολύ διάβασμα,πολλή δουλειά ,πολλά plan A,B μέχρι και C...Έχω πάθει μέσα σε 10 μέρες τα άπειρα και το μόνο που θέλω είναι να πάρω το πρώτο αεροπλάνο που θα βρω και να προσγειωθώ στο Manhatan!Και ειλικρινά δεν βρίσκω κανένα μα κανένα λόγο να μην το κάνω..!Anyways , για καλή μου τύχη έχω καλούς φίλους που ενδιαφέρονται εξίσου για εμένα και το blog μου...Λοιπόν ακολουθεί ανάρτηση από τον γνωστό και πολυαγαπημένο μου buddy!

p.s.1 I love Aki Stam

p.s.2 Πειράζει που δεν πολυκατάλαβα τι εννοεί?(Βέβαια είμαι σίγουρη ότι μετά το 20 σφηνάκι στο Μπρίκι , θα πιάσω το νόημα!)

Τα control freaks βάφουν τους τοίχους κόκκινους

Όταν δεν έχεις τι να κάνεις, όταν βαριέσαι σε βαθμό αυτοκτονικό, η καλύτερη λύση είναι ο ύπνος. Κοιμήσου μέχρι να ισιώσεις. Όταν βέβαια είσαι τσακωμένος με τον ύπνο όπως εγώ, αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Τον περασμένο μήνα, ένα βράδυ που έβραζες αυγό αν το άφηνες έξω, έβγαλα κάποια στιγμή το μπουκαλάκι με το κώνιο και το κοιτούσα επίμονα. Εκεί άρχισε πάλι ο εσωτερικός διάλογος, τα φιλοσοφικά ερωτήματα και μία ακατανίκητη επιθυμία να καταγράψω τις σκέψεις μου για να διασωθούν στο πέρασμα του χρόνου. Και φυσικά η επαγωγική σου προσφέρει συμπεράσματα που δεν νόμιζες ότι ισχύουν για σένα και τους γύρω σου.
Η βαρεμάρα είναι ουσιαστικά μία κατάσταση κατά τη διάρκεια της οποίας είσαι δέσμιος της απραξίας ή της παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος γι αυτό που κάνεις ή γι αυτόν που είσαι μαζί. Προσωπικά όταν βαριέμαι νομίζω ότι χάνω τον έλεγχο, θέλω να κάνω ακρότητες, θέλω να αναλάβω ξανά τα ηνία και να χαράξω εγώ τον ρού που θα με κάνει να είμαι και πάλι καλά με τον εαυτό μου.
Κάπου εδώ αρχίζω και συνειδητοποιώ κάτι που δεν έχει και πολύ σχέση με τα παραπάνω. Ναι, είμαι control freak. Χρειάστηκαν 27,5 χρόνια για να το καταλάβω αλλά είμαι. Πάντα ήθελα να είμαι οδηγός, να ορίζω τις καταστάσεις, να περνάνε όλα από το χέρι μου. Όταν κάτι δεν περνάει από μένα απλά με φρικάρει. Θέλω να έχω τον έλεγχο παντού και πάντα γιατί και λανθασμένες επιλογές να κάνω, θα είναι όλες δικές μου. Όταν μου συμβαίνουν αυτά που δεν μπορώ να αποφύγω, τότε δεν μπορώ να κάτσω και να τα απολαύσω. Με αποσυντονίζει τρελά η παθητική στάση απέναντι στη ζωή γιατί δεν ήμουν ποτέ οπαδός του ‘ότι βρέξει ας κατεβάσει’ ,πιστεύω ότι μπορούμε με κάποιο τρόπο να προκαθορίσουμε το τι μέλλει γενέσθαι με τις πράξεις μας και τις επιλογές μας.
Κι εδώ έρχεται ο νόμος των πιθανοτήτων και των συγκυριών να παίξει το ρόλο του. Πόσες φορές έχετε αναλογιστεί ότι η ζωή μας εξαρτάται από αλληλουχίες γεγονότων και αποφάσεων που εκ πρώτης αναγνώσεως δεν μας αφορούν? Κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή μου ένα τυχαίο και φαινομενικά άσχετο με μένα συμβάν που εκτυλίσσεται πχ στην Ιταλία? Η ζωή είναι αυτή που αποδεικνύει την ορθότητα της θεωρίας του χάους και τα control freaks πρέπει να αποδεχτούν ότι η πορεία μας είναι ένας αλγόριθμος που ούτε ο Γκάους με τον Καραθεοδωρή μαζί δεν θα μπορούσαν να σχηματίσουν. Η ζωή μας δείχνει η ίδια τον δρόμο και τα options που έχουμε. Από εκεί και πέρα αρχίζει το παιχνίδι. Είτε κερδίζεις με κάθε κόστος είτε πράττεις με τη παράλογη λογική του κόκκινου τοίχου: «Καλή ιδέα, αλλά για κάποιο λόγο δεν κολλάει…»
ΥΓ : That was definitely NOT Miami….Αλλά μάλλον θα το δοκιμάσω…Ξέρεις εσύ…Θα τα πούμε από κοντά..
Akis Stam