By akis stam...2!

Όσον αφορά τα διλήμματα - Ένα δοκίμιο για να σπάσουν κι οι πέτρες






Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που θα αποχαιρετήσουμε, όλη μας η ζωή είναι ένα μεγάλο δίλημμα. Θα μπορούσε και ο καθένας από εμάς να είναι ένα δίλημμα από μόνος του χωρίς καν να το ξέρει, πριν καν αρχίσει να σχηματίζει δάχτυλα στην φιλόξενη κοιλιά της μητρός του.Αρκετοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο είναι ανάμεσά μας ως αποτελέσματα μίας απόφασης που ελήφθη μετά από ένα δίλημμα ζωής ή θανάτου. Κλασική περίπτωση φρικαρισμένης early 30s υποψήφιας μάνας: «Να το κρατήσω? Είμαι πολύ μικρή ακόμη για παιδί, δεν είμαι έτοιμη, θέλω να κάνω καριέρα, τα λεφτά δεν μας φτάνουν κι επιπλέον θα χαλάσει το σώμα μου».



Όλη μας η ζωή στηρίζεται στην λήψη αποφάσεων. Η λήψη μίας απόφασης είναι μία επιλογή. Και η κάθε επιλογή κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Τα αποτελέσματα των επιλογών μας είναι αυτά που καθορίζουν τα βιώματά μας, την επιτυχία ή την αποτυχία, την ευτυχία ή τη δυστυχία, αυτά που προσδοκούμε, αυτά που απευχόμαστε να μας συμβούν. Τα αποτελέσματα των επιλογών μας είμαστε εμείς. Κοινή συνιστώσα όλων αυτών είναι ότι το εκάστοτε δίλημμα είναι μία νοητική προέκταση των αντικρουόμενων επιθυμιών και φόβων που λανθάνουν στο ασυνείδητό μας. Το δίλημμα είναι μία σύγκρουση, μία σύγκρουση προσωπικών συμφερόντων, προσδοκιών, μία σύγκρουση του εγώ μας με αυτό το εγώ που θέλουμε να γίνουμε, δηλαδή με το υπερεγώ μας. Η διαδικασία επιλογής μιας απόφασης που μας λυτρώνει από το δίλημμα είναι η καταμέτρηση και αξιολόγηση όλων εκείνων των σημείων που το πλατωνικό επιθυμητικό ή ο δαίμονας κατ' άλλους, μας κάνει να πιστεύουμε για την ορθότητα αυτής της λήψης.



Η βαθιά φιλοσοφική διάσταση του ρόλου του διλήμματος στη ζωή του ανθρώπινου είδους απασχόλησε σχεδόν όλες τις versions της υψηλής διανόησης ανά τους αιώνες. Από τον Σωκράτη μέχρι τον Steven Levitt και από τον Wittgenstein μέχρι τον κυρ Μητσάρα (μην γελάτε, αποδεδειγμένα ο μεγαλύτερος θυμόσοφος είναι ο απλός καθημερινός Έλληνας), το δίλημμα αντιμετωπίστηκε ως έννοια βουλητική, οικονομική, μεταφυσική και θετικιστική (βλέπετε τί κάνει κανείς εν αγνοία του?) αντίστοιχα. Όμως έλα που οι ορισμοί και οι ταμπέλες δεν ταιριάζουν στην αισθητική μου. Προσωπικά καταποντίζω και ισοπεδώνω όλα τα παραπάνω και τολμώ πέρα από κάθε όριο.



Θεωρώ πως το δίλημμα έχει να κάνει περισσότερο με την αιτία που το γεννά και με το αιτιατό, την επίδραση της απόφασης στην ψυχική μας ευεξίας, και κατα τίς λιγότερο με τη λήψη της απόφασης καθαυτής. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μίας απόφασης γιατί απλά ο μανδραγόρας στην Κασταλία Πηγή έχει εκλείψει εδώ και αιώνες και οι μετά Χριστόν προφήτες χαρακτηρίστηκαν το λιγότερο αιρετικοί. Απλά την παίρνουμε (την απόφαση).

Οπότε κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ορθότητα των αποφάσεων που καλούμαστε να λάβουμε καθημερινά. Μπορεί όμως κάποιος να είναι σίγουρος για τη φύση του διλήμματος που καλείται να προσπεράσει.



Όταν είμαστε σε θέση να χαλιναγωγήσουμε και να εξερευνήσουμε το περίεργο πράγμα που λέγεται μυαλό τότε είναι δυνατή η προσέγγιση των απαρχών όλων των διλημμάτων που μας ταλαιπωρούν κατα καιρούς. Είπαμε, η αιτία. Εφόσον προσδιοριστούν οι αιτίες και είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε ότι είναι ικανές να δημιουργήσουν ένα λογικά ορθό δίλημμα, το αμέσως επόμενο στάδιο είναι το αποτέλεσμα που οδηγεί στην ευεξία, την ευτυχία, τη λύτρωση, το λάθος, την μετάνοια, την προσδοκία. Η κάθε απόφαση είναι ένα συναισθηματικό ντόμινο, είτε έχει να κάνει με επενδύσεις και μετοχές, είτε με ανθρώπινες ζωές και σχέσεις. Δεν κοστίζει λοιπόν η απόφαση αλλά το αποτέλεσμα αυτής. Κατά ένα περίεργο τρόπο είμαστε ικανοί να ελέγχουμε την μοίρα μας με άγνωστες συνέπειες για εμάς και τους γύρω μας. Είμαστε όλοι ικανοί για την ανάταση και την καταστροφή όλων. Πόσο γοητευτική και διεστραμμένα ανώμαλη η φύση μας!!!



Όσον αφορά τα περίφημα γιαπίστικα-τεχνοκρατικά δέντρα αποφάσεων, αφενός μπορεί να βρίσκουν εφαρμογή σε πολλούς τομείς της ζωής μας και κυρίως στις πρακτικές της οικονομικής επιστήμης, αφετέρου τις αποδόσεις των εκάστοτε αποφάσεων δεν τις ορίζει κανείς αντικειμενικός κριτής. Όταν μιλάς με αριθμούς υπάρχει μόνο ψυχρή λογική. Και η ζωή μπορεί να διέπεται από λογικούς νόμους και κανόνες, αλλά τα όντα που την καθορίζουν είναι οι άνθρωποι.

Α, όταν αντιμετωπίζετε διλήμματα μπείτε και στη θέση του Αντύπα. Εκείνος που ήταν σε τρίλημμα τι να πεί..



Μερικά διαχρονικά διλήμματα:

-Φραπές ή freddo espresso?

-Μαύρη ή άσπρη κάλτσα?

-Γκάζι ή Κολωνάκι?

-Παπαδάκης ή Αυτιάς?

-Michael Dadikoff ή Steven Segal?

-Beyonce ή Nicole Scherzinger?

-Maradona ή Pele?

-Backstreet Boys ή Ν'Sync?

-George Michael στους "Wham!" ή σόλο?



Κι ένα πάντα επίκαιρο τρίλημμα για όλους τους άλλους εκτός από εμένα:

-Σουβλάκια, πίτσα ή μπέργκερ???



PS 1 : Οι απειροελάχιστοι που με ξέρουν καλά αναγνωρίζουν πως η δεύτερη πιθανότερη αιτία θανάτου μου είναι το burger overdose σε νεαρή ηλικία.

PS 2 : Σημειωτέον, οι ίδιοι απειροελάχιστοι αναγνωρίζουν ότι πρώτη πιθανότερη αιτία θανάτου μου είναι μια χαλαρή ανακοπή καρδιάς στον ύπνο μου όντας τουλάχιστον 97 ετών και χωρίς να έχω αφήσει διαθήκη γιατί θα αισθάνομαι ότι "έχω να κάνω πολλά ακόμα".

PS 3 : Φυσικά επιλέγω φραπέ, Αυτιά, και τους "ας-δώσουμε-ένα-τεράστιο-RESPECTA" Backstreet Boys. Τα υπόλοιπα διλήμματα όπως και πολλά άλλα θα παραμείνουν προαιώνια και αναπάντητα.